Աստված ասաց.
-Հորինեք նրանց, ում պիտի սիրեք…
Հորինեցի քեզ,
Աչքերիդ հայացքը սևեռուն,
Մտքերիս խավար խորանում
Անփորձ, անմյուռոն մատներով
Մկրտեցի քեզ։
Ես անփորձ նկարիչ էի, այս չափազանց փորձված աշխարհում,
Որտեղ օդում կախված հայացքներ են լողում,
Կեռակախ ափերով բարեհամբույրները որսում են դրանք։
Աստված ասաց. քո բաժինը ջուրը գցիր, մի օր ետ կգա։
Ես եսասեր չէի բնավ,
Դու լողալ չգիտեիր։
Ու հորինեցի քեզ,
Դիմագծերիդ կարմիրը կարոտե,
Ձեռքերիս անբույր թանաքից,
Կերտեցի մունջ հոգիդ լուսե։
Ես հորինեցի քեզ իմ նմանությամբ, բայց ինձանից այնքան տարբեր,
Ու ասացի քեզ «հոգեմոտս», չիմանալով, որ հոգիդ հեռու է գուցե։
Ես հորինեցի քեզ ու սպասեցի, որ կչորանաս թաց մտքերիցս։
Եվ Աստված ասաց.
-Եղիցի լույս կավե ժամանակներին։
Մարդահորինման ավետարանում անփորձ մատներս կեսկավ, կեսթանաք գրեցին.
Հորինեք նրանց, ում կորցնելուց հետո կկորցնեք նաև ձեզ,
Եղիցի լույս, այն ամենը, որ կհորինեք կկործանի նաև ձեզ։