-Է-լե-նա՛…

-Երեխեք, սպասե՛ք, իջնում եմ:

-Չին-գա-չո՛ւնգ, չին-գա-չո՛ւնգ…

-Օ՜յ, ես հաղթեցի, իմ թիմը առաջինն ա խաղում:

Ահա այսպես է սկսվում Մարտունի քաղաքի միկրոթաղամասում բնակվող երեխաների առօրյան՝ իրենց կազմակերպած կամ հորինած խաղերով:

-Լավ, երեխեք, էս խաղից հոգնեցի, եկեք ուրիշ բան մտածենք:

-Ես մտածեցի, խաղում ենք ձմերուկ:

-Էդ ի՞նչ խաղ ա:

-Ուրեմն, բոլոր գնդակները հավաքում ենք, շրջան ենք կազմում, ու սկսում ենք գնդակները տալ իրար: Ում ձեռքից ընկավ, նա դուրս է գալիս խաղից:

-Խաղո՜ւմ ենք:

-Ո՜ւֆ, երեխեք, արդեն քիչ-քիչ մթնում է, ու շուտով կկանչեն տուն:

-Չէ, չեն կանչի, ծնողները դրսում են, ու լավ էլ զրուցում են: Մենք դեռ երկար կխաղանք:

-Երեխե՜ք, տղաները հեծանիվ են քշում, եկեք գնանք մենք էլ քշենք:

-Բայց կտա՞ն:

-Հա բա ո՞նց չեն տա, կխնդրենք՝ կտան:

Այս թաղամասը լայն խաղադաշտ է ֆուտբոլ խաղալու համար, հարմարավետ թաքստոցեր ունի պահմտոցի խաղալու համար, իսկ երեկոյան ժամերին խաղերից հոգնած դառնում է հրապարակ՝ հեծանիվ քշելու համար: