Յուրաքանչյուրս փորձում ենք այնպես անել, որ ամառային արձակուրդները դառնան հիշվող և անմոռաց: Իսկ անմոռաց դառնում է մեծահասակների համար, երբ ընտանիքը համալրվում է, իսկ երեխաների համար, երբ իրենց հասակակիցների թիվը շատանում է:Դե երևի հասկացաք, այն ընտանիքները, ովքեր ֆինանսական վիճակի բարելավման և ինչ-ինչ նկատառումներից ելնելով թողել են հայրենի հողը և հաստատվել օտար ափերում, ամառային արձակուրդներին վերադառնում են հայրենիք՝ կարոտը մեղմելու և հարազատներին տեսնելու համար: Ես զրուցել եմ մի աղջկա հետ, ով մեծ տարիքում է ընտանիքի հետ Հայաստանից գնացել և երեք տարի անց քրոջ ու եղբոր հետ վերադարձել է:Ստորև ներկայացնում եմ հարցազրույցը Անահիտ Իսպիրյանի հետ:
-Երբ իմացար, որ պիտի գնաք Հայաստանից, ինչպե՞ս արձագանքեցիր դրան:
-Եթե անկեղծ, սկզբում շատ էի ուրախացել, մտածում էի՝ նոր քաղաք, նոր ընկերներ, նոր շրջապատ կունենամ: Բայց ինչքան մոտենում էին գնալու օրերը, ավելի ու ավելի զղջում էի, որ ժամանակից շուտ ուրախացա գնալու համար: Կարծես միանգամից փոխվեր ամեն ինչ, և գնալուս ցանկությունը ավելի մարում էր: Այնպես եղավ, որ ծնողներս քրոջս ու եղբորս հետ շուտ գնացին, իսկ ես, քանի որ քննություններ ունեի հանձնելու, ավելի ուշ միացա իրենց: Եվ երբ զանգում էին ծնողներս, խոսում էինք, արդեն միտքս փոխած ասում էի, որ էլ չեմ ուզում գնալ: Բայց մի կողմից էլ շատ կարոտում էի:
-Իսկ քույրդ ու եղբայրդ, ի՞նչ էին ասում, գնա՞ս, թե՞ մնաս:
-Դե ասում էին՝ արի, շատ հետաքրքիր ա անցնում, ամբողջ օրը բարեկամների հարազատների հետ ենք լինելու:
-Երբ արդեն այնտեղ էիր՝ ծնողներիդ կողքին, ի՞նչ էիր կարծում. դա այն էր, ինչի համար հասել էիք այնտեղ:
-Սկզբում ամեն ինչ լավ էր, շար լավ էինք զգում մեզ: Բայց հետո ժամանակի հետ հասկացանք, որ ամեն ինչ շատ դժվար ա: Ուրիշ երկիր, ուրիշ լեզու, անծանոթ միջավայր, ուրիշ մտածողություն ու մարդիկ: Անկեղծ ասեմ, չի եղել այնպիսի մի օր, որ չլացեմ ու չխնդրեմ ծնողներիս, որ թողնենք ամեն ինչ ու վերադառնանք Հայաստան, բայց նրանք էլ անընդհատ բացատրում էին, որ ես ոչ առաջինն եմ, ոչ էլ վերջինը. ժամանակի հետ ամեն ինչին կհարմարվեմ:
-Եվ ժամանակը ի՞նչ ցույց տվեց:
-Ցույց տվեց, որ թեկուզ աշխարհի շքեղությունները քոնը լինեն, եթե դու քո հայրենիքում չես, ուրեմն ապրում ես իմիջիայլոց: Պահպանում ես ընդամենը քո գոյությունը:
-Հայաստանում ես երեք տարի դադարից հետո, ի՞նչ ես կարծում, ինչ-որ բան փոխվե՞լ է:
-Ինձ համար ամեն ինչ նույնն է: Ես այս տարիների ընթացքում միշտ շփումը պահել եմ իմ ընկերների հետ, իսկ այնտեղ փորձել եմ շատ ընկերներ չունենալ, չկապվել ոչ մի բանի հետ:
Շուտով ամառը կվերջանա, և բոլոր կարոտողները, որոնք վերադարձել են Հայաստան, նրա հետ կհեռանան:
-Է-լե-նա՛…
Ահա այսպես է սկսվում Մարտունի քաղաքի միկրոթաղամասում բնակվող երեխաների առօրյան՝ իրենց կազմակերպած կամ հորինած խաղերով:
-Լավ, երեխեք, էս խաղից հոգնեցի, եկեք ուրիշ բան մտածենք:
-Ուրեմն, բոլոր գնդակները հավաքում ենք, շրջան ենք կազմում, ու սկսում ենք գնդակները տալ իրար: Ում ձեռքից ընկավ, նա դուրս է գալիս խաղից:
-Երեխե՜ք, տղաները հեծանիվ են քշում, եկեք գնանք մենք էլ քշենք:
Այս թաղամասը լայն խաղադաշտ է ֆուտբոլ խաղալու համար, հարմարավետ թաքստոցեր ունի պահմտոցի խաղալու համար, իսկ երեկոյան ժամերին խաղերից հոգնած դառնում է հրապարակ՝ հեծանիվ քշելու համար: