-Լո՜ւս, արի, էլի։

-Մի րոպե, կավիճը բերեմ։

-Վա՜յ, ոնց է ցավում ոտքս, խփեցի քարին։

-Անի՛, դե պարանը բեր։

-Բերում եմ, սպասի՛ր։

-Վա՜յ, գնդակը գլորվեց մեքենայի տակ։

-Բա հիմա ի՞նչ ենք անելու։

-Դե, արի՛ խաղանք։

-Օ՜ֆ, հոգնեցի, գնում եմ տուն։

-Հապա մի սրանց նայիր, տես՝ ոնց են խաղում,- ասաց պարանին կախված անդավարտիքը կողքինին։

-Բա ի՞նչ պետք է անեն քո կարծիքով, հո տանը չե՞ն թթվելու,- մեջ ընկավ կողքի պարանից կախված վերնաշապիկը։

-Է՜, այ կռվարար, ի՞նչ ես միանգամից վրա պրծնում, չես թողնում մի բառ ասեմ,- բարկացավ անդրավարտիքը։

-Հապա մի քեզ նայիր, հետո ասա, թե ով է կռվարարը, հասկացա՞ր։

-Օ՜ֆ, մի օր չեղավ՝ խաղաղ ապրենք,- դժգոհեց տատիկի բրդե շալը։

-Պա՜հ, սա կթողնի՞, որ խաղաղ ապրենք։

Վա՜յ, վերջ, էլ չեմ դիմանում։ Պատուհանը փակում եմ, որ չլսեմ, թե ինչպես է թաց շորերից կաթկթող ջուրը հարվածում մեր թիթեղյա տանիքին։

Աննա Մասուրյան, 14 տարեկան, 2005թ.