Հարցազրույց պապիկիս` Աշոտ   Թադևոսյանի հետ, իր հայրիկի՝ Ավետիս Մխիթարյանի  մասին, ով մասնակցել է  Երկրորդ   համաշխարհային   պատերազմին

- Պապիկ, քանի՞ տարեկանում է հայրդ մասնակցել Երկրորդ Համաշխարհային պատերազմին:

-1939 թվականին զորակոչվել է բանակ: Երեք տարի հետո, երբ սկսվեց  Մեծ Հայրենականը, հայրս քսանմեկ տարեկան էր:

-Պատերազմի ընթացքում ի՞նչ կոչումներ է ստացել:

-1939-1945 թվականներին մասնակցելով Երկրորդ համաշխարհային պատերազմին և Մեծ հայրենականին, շարքային զինվորից հասել է ավագ լեյտենանտի կոչման:

-Պատերազմի ընթացքում վիրավորվե՞լ է:

-Պատերազմի ընթացքում վիրավորվել է երեք անգամ: Առաջին անգամ վիրավորվել է 1941 թվականի հոկտեմբերի տասին` ձախ ոտքից, երկրորդը` 1942 թվականի փետրվարի հինգին` գոտկատեղից,  և երրորդ անգամ` 1944 թվականի հոկտեմբերի հինգին, թիկունքից: Վերջինը շատ ծանր էր, ինչպես նշում է իր ինքնակենսագրականում, թշնամու տանկային գրոհը կասեցնելու ժամանակ նետվելով առաջ, նռնակով պայթեցրել է հակառակորդի տանկը, սակայն պայթյունից առաջացած բեկորներից խուսափելն անհնար է եղել:

-Պատերազմի ավարտից հետո շարունակե՞լ է ծառայությունը:

-Այո, պատերազմից հետո զորակոչվել է Հունգարիայի Բեկեշ քաղաք, որտեղ շարունակել է ծառայությունը ներքին զորքերում:

-Ինչ որ հուշեր կա՞ն՝ կապված Ավետիս Մխիթարյանի բանակային և պատերազմական ընկերների հետ:

-Այո, օրինակ նրա բանակային ընկեր Դանչիշին Նիկոլայը 1945 թվականին պատերազմի ավարտից հետո նրան նվիրել է մի ալբոմ իր իսկ գրած ոտանավորներով և երգերով: Կան նաև շատ նկարներ իր պատերազմական տարիներից:

-Ի՞նչ շքանշաններ է ստացել:

-Ստացել է շատ շքանշաններ, որոնցից են, օրինակ, «Կարմիր աստղի», Հայրենական մեծ պատերազմի առաջին աստիճանի շքանշաններ և այլ հուշամեդալներ: