-Մամ, կարո՞ղ եմ քեզնից հարցազրույց վերցնել:

-Այո, իհարկե:

-Ինձ կպատմե՞ս, թե ինչպես ես ծանոթացել հայրիկիս հետ:

-Ես ապրում էի Շամշադինի շրջանի Բերդ ավանում, սակայն սովորելու համար գնացել էի Երևան: Հինգ տարի սովորելուց հետո ավարտեցի Երևանի պետական համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը, և ինձ Կրասնոսելսկի շրջանում նշանակեցին պետական նոտար:

-Դժվա՞ր էր քեզ համար օտար միջավայրում ապրելը:

-Դժվար չէր, բայց ես անհանգստանում էի: Անհանգստանում էի, որովհետև Կրասնոսելսկի շրջանում ոչ մի ծանոթ չունեի: Մենակ էի ամբողջ օրը: Միայն հաճախորդներն էին գալիս-գնում:

-Իսկ շա՞տ երիտասարդներ էին գալիս քեզ սիրո խոստովանություն անելու:

-Ոչ, աղջիկս: Ես շատ խիստ էի նման հարցերում:

-Ինձ թվում է` այս պատմության ավարտը շատ հետաքրքիր է լինելու:

-Ուսանողական տարիներին ես մի ակվարիում ունեի, շատ էի սիրում ձկներ պահել: Երբ գնացի Կրասնոսելսկ, այդ ակվարիումն էլ էի ինձ հետ տարել: Իմ աշխատասենյակում էլ պահում էի:

-Շարունակիր, շատ հետաքրքիր է:

-Օրերից մի օր մի երիտասարդ մտավ գրասենյակ ու ներկայացավ. Սարգսյան Մինաս: Նրան շատ հետաքրքրեցին իմ ակվարիումի ձկները: Այդպես ձկները դարձան մեր հանդիպումների պատճառը: Հայրդ այնքան գնաց-եկավ, մինչև ձկներս սատկեցին:

-Ձկների սաատկելուց հետո, հայրս ուրիշ ձկներ չբերե՞ց:

-Ոչ, չբերեց: Նա հասավ իր ուզածին, և վերջ:

-Ուզում ես ասել, որ ձեր հանդիպման պատճառը ձկնե՞րն էին:

-Այո, սիրելիս, հենց ձկներն էին: Այդպես մենք սկսեցինք հանդիպել և ամուսնացանք:

-Իսկ կարո՞ղ ես հիշել, թե դա տարվա ո՞ր եղանակն էր, ո՞ր ամիսն էր:

-Ամռանն էր, ամռանը, ավելի կոնկրետ, հուլիս ամիսն էր: