Հարցազրույց Ծաղկունք գյուղի հոգևոր հովիվ Տեր Նշան քահանա Սարգսյանի հետ:

-Տեր Նշան, ինչպե՞ս որոշեցիք դառնալ քահանա:

-1997թ.-ից մասնակցում էի Սուրբ Պատարագի Հռիփսիմե եկեղեցում, սկզբնական շրջանում պարզապես դա ցանկություն էր, որը կամաց-կամաց վերածվեց ճեմարան ընդունվելու ցանկության:

-Ի՞նչ հետաքրքիր դեպք կպատմեք ճեմարանում սովորելու տարիներից:

-Ճեմարանի ամեն օրը հետաքրքիր դեպքով է անցել: Բայց մի շատ հետաքրքիր դեպք կա (ծիծաղելով): Մի անգամ ճեմարանի երգչախմբով գնացինք Սբ. Գեղարդավանք` Պատարագը ձայնագրելու, և մեզ հետ հսկայական ուտելու պաշար էինք տարել: Ստացվեց այնպես, որ ստուդիայի աշխատակիցները ուշացան, մեր սովին զուգահեռ: Բացեցինք ավտոբուսի դռները և սկսեցինք ուտելիքը բաժանել: Ու գիտե՞ս ինչ եղավ, մարդիկ՝ անցորդները և զբոսաշրջիկները, մոտենում էին և հարցնում, թե ինչ արժե այս կամ այն ուտելիքը, և գումարի դիմաց առաջարկում վերցնել:

-Դուք ամուսնացա՞ծ եք, կպատմե՞ք, թե ինչպես գտաք Ձեր կնոջը:

-Սովորում էի երրորդ լսարանում, երբ վերսկսեցի մտերմությունը դասընկերուհուս հետ, ով ի վերջո դաձավ իմ կինը:

-Հոգևորականների ո՞ր դասին չի կարելի ամուսնանալ:

- Մեր եկեղեցում չեն ամուսնանում միայն կուսակրոնություն ընդունած հոգևորականները: Դրանք են ՝ աբեղա, վարդապետ, եպիսկոպոս, արքեպիսկոպոս, պատրիարք և կաթողիկոս:

-Ինչպե՞ս եք համատեղում գործն ու ընտանիքը:

- Աստծու կամքով, երկուսն էլ սիրով և նվիրվածությամբ:

-Իսկ Ձեր ընտանիքը նո՞ւյնպես գյուղում է ապրում:

-Բնակվում եմ և՛ Սևան քաղաքում, որովհետև ծառայում եմ Սևանի տարածաշրջանում, և՛ նաև գյուղում:

-Ինչպե՞ս հարմարվեցիք գյուղական կյանքին: 

- Սովորականի պես, հոգևոր ծառայության բերումով:

-Իսկ եկեղեցին ե՞րբ է կառուցվել, ո՞ւմ կողմից:

-Մայր Աթոռ Սբ. Էջմիածնի դիվանագետ Տ. Արշակ եպիսկոպոս Խաչատրյանի կողմից 2006թ. հոկտեմբերի 7-ին օծվել է Սբ. Սարգիս եկեղեցին: Բարեգործն է Աղաջանյան ընտանիքը՝ ծնունդով Ծաղկունք համայնքից:

-Այժմ ի՞նչ միջոցներով է գործում:

-Համայնքապետարանի և բարերարի անձնական միջոցներով:

-Իսկ Դուք ի՞նչ կարծիք ունեք մեր գյուղի մասին, ինչպե՞ս հարմարվեցիք:

-Գյուղը իր ավանդույթներով և պատմություններով, սոցիալ-տնտեսական վիճակով չի տարբերվում հանրապետության մյուս գյուղական համայնքներից, և ես որպես հոգևորական պետք է ընդունեի ինձ բաժին հասած հոգևոր ծառայության վայրը:

Գյուղին հարմարվեցի գրեթե առաջին պահից սկսած: Դե ուրիշ ճար չունեի (ծիծաղելով), որովհետև տարածաշրջանի միակ գործող եկեղեցին՝ Սբ. Սարգիսը, գտնվում էր Ծաղկունք գյուղում:

-Մինչ ձեր գալը, ինչպիսի՞ն էր ժողովրդի հոգևոր վիճակը:

-Շատ ու շատ եկեղեցական և հոգևոր արարողություններից ոչ քաջատեղյակ: Հիմա փառք Աստծո, իմացությունն ու գիտակցությունը լավ հողի վրա է:

-Նոր սերունդը մեծերի համեմատ ավելի՞ աստվածավախ է, թե՞ ընդհակառակը:

-Այս հարցում տարբերություն չկա, աստվածավախությունը կա մարդկանց մեջ: