Թերեզա Դավթյանի բոլոր հրապարակումները

tereza davtyan portret

Դիլիջանի միջազգային դպրոցում

Այցելել էինք Դիլիջանի միջազգային դպրոց: Տպավորություններս շատ մեծ են: Հրաշալի դպրոց, անսովոր և հետաքրքիր միջավայր: Այնտեղ սովորում են շուրջ 68 երկրից 200 աշակերտներ, որոնցից 20-ը հայեր են: Մի փոքր զբոսնելուց հետո հանդիպեցինք մի հայ աշակերտի հետ, և ես իմ սովորության համաձայն սկսեցի «հարցաքննել» նրան:

Հարցազրույց Գագիկ Ամարյանի հետ, ով մեկ տարի է, սովորում է Դիլիջանի միջազգային դպրոցում:

-Որտե՞ղ եք սովորել նախքան այս դպրոցը:

-Ես սովորել եմ Երևանի Շիրակացու անվան ճեմարանում:

-Ի՞նչ տարբերություն կա ձեր նախկին և ներկայիս դպրոցների միջև:

-Դե, իհարկե, ամենամեծ տարբերությունը մարդիկ են, որովհետև միայն Հայաստանի դպրոցներից չեն այստեղ սովորում: Գլխավոր տարբերություններից մեկն այն է, որ մենք չենք կենտրոնանում միայն փաստեր սովորելու վրա, այլ սովորում ենք, թե ինչպես կիրառել դրանք առօրյայում:

-Պատմեք ձեր առաջին տպավորությունների մասին:

-Դպրոցի տեսքը շատ մեծ տպավորություն է թողնում աշակերտի վրա: Երբ առաջին անգամ մտանք շենք, բոլորն սկսեցին ներկայացնել իրենց: Շատ դժվար էր բոլորի առաջ ներկայանալ: Հետո չես հասկանում` ինչ է կատարվում շուրջդ:

-Ինչպե՞ս ընդունվեցիք դպրոց:

-Ես ոչ մի առարկայի քննություն չեմ հանձնել: Հայաստանից ընդունվելու համար 3 փուլ է: Առաջին փուլում ուղարկում ենք որոշակի տեղեկություն մեր մասին, այսինքն, նախորդ դպրոցի գնահատականները, ինչի ենք հասել այս տարիների ընթացքում, և նաև շարադրություն ենք գրում անգլերենով, տարբեր հարցերի ենք պատասխանում:

Երկրորդ փուլը օնլայն է: Սքայփով հարցազրույց ենք տալիս, որտեղ նրանք ավելին են իմանում մեր մասին: Եթե խնդիրներ լինեն լեզվի հետ կապված, ապա հարցազրույցը հնարավոր է նաև հայերենով վերցնել:

Երրորդ փուլում բոլորին կանչում են Երևան և նորից են հարցազրույց վերցնում, շարադրություն և խմբային խաղեր են անցկացնում, և դրանից հետո կազմում են վերջնական կարծիք:

-Անգլերեն իմացությունը պարտադի՞ր է:

-Իրականում անգլերեն իմացությունն ընդունվելու համար պարտադիր չէ, շատերը այստեղ են ստացել այդ գիտելիքները:

-Իսկ նոր ընկերներ ձեռք բերե՞լ եք:

-Իհարկե, չնայած միջավայրը տարբեր է, ես ձեռք բերեցի ընկերներ աշխարհի տարբեր վայրերից:

-Այստեղ ինչ-որ բաժիններ կա՞ն:

-Բաժիններ չկան: Մեք պետք է վեց առարկա ընտրենք: Առաջինը այն լեզուն է, որը խորացված պետք է սովորել, երկրորդ լեզուն, որը կրկին ուզում եք խորացված սովորել: Օրինակ, ես ընտրել եմ անգլերեն` խորացված ուսումնասիրման և ֆրանսերեն` զրոյից սովորելու համար:

Երրորդը մաթեմատիկան է, որը պարտադիր է բոլորի համար: Երեք մակարդակ կարող ենք սովորել: Առաջին ՝ամենապարզ մաթեմատիկան, հետո բարձրագույն մաթեմատիկան: Պետք է ունենաք մի հումանիտար և մի բնագիտական առարկա, դա պարտադիր է: Եվ վերջապես վերջին խումբը՝ արվեստ: Կարող ենք ընտրել երգ, պար, թատրոն, նկարչություն: Սրանցից երեք առարկան խորացված ենք ուսումնասիրում, երեքը` երկրորդային:

Ես շատ մեծ տպավորություններ ստացա դպրոցից և շատ հպարտացա, որ Հայաստանում այսպիսի դպրոց է գործում:

tereza davtyan portret

Ծաղկունքի Սուրբ Սարգիս եկեղեցին

Հարցազրույց Ծաղկունք գյուղի հոգևոր հովիվ Տեր Նշան քահանա Սարգսյանի հետ:

-Տեր Նշան, ինչպե՞ս որոշեցիք դառնալ քահանա:

-1997թ.-ից մասնակցում էի Սուրբ Պատարագի Հռիփսիմե եկեղեցում, սկզբնական շրջանում պարզապես դա ցանկություն էր, որը կամաց-կամաց վերածվեց ճեմարան ընդունվելու ցանկության:

-Ի՞նչ հետաքրքիր դեպք կպատմեք ճեմարանում սովորելու տարիներից:

-Ճեմարանի ամեն օրը հետաքրքիր դեպքով է անցել: Բայց մի շատ հետաքրքիր դեպք կա (ծիծաղելով): Մի անգամ ճեմարանի երգչախմբով գնացինք Սբ. Գեղարդավանք` Պատարագը ձայնագրելու, և մեզ հետ հսկայական ուտելու պաշար էինք տարել: Ստացվեց այնպես, որ ստուդիայի աշխատակիցները ուշացան, մեր սովին զուգահեռ: Բացեցինք ավտոբուսի դռները և սկսեցինք ուտելիքը բաժանել: Ու գիտե՞ս ինչ եղավ, մարդիկ՝ անցորդները և զբոսաշրջիկները, մոտենում էին և հարցնում, թե ինչ արժե այս կամ այն ուտելիքը, և գումարի դիմաց առաջարկում վերցնել:

Լուսանկարը` Թերեզա Դավթյանի

Լուսանկարը` Թերեզա Դավթյանի

-Դուք ամուսնացա՞ծ եք, կպատմե՞ք, թե ինչպես գտաք Ձեր կնոջը:

-Սովորում էի երրորդ լսարանում, երբ վերսկսեցի մտերմությունը դասընկերուհուս հետ, ով ի վերջո դաձավ իմ կինը:

-Հոգևորականների ո՞ր դասին չի կարելի ամուսնանալ:

- Մեր եկեղեցում չեն ամուսնանում միայն կուսակրոնություն ընդունած հոգևորականները: Դրանք են ՝ աբեղա, վարդապետ, եպիսկոպոս, արքեպիսկոպոս, պատրիարք և կաթողիկոս:

-Ինչպե՞ս եք համատեղում գործն ու ընտանիքը:

- Աստծու կամքով, երկուսն էլ սիրով և նվիրվածությամբ:

-Իսկ Ձեր ընտանիքը նո՞ւյնպես գյուղում է ապրում:

-Բնակվում եմ և՛ Սևան քաղաքում, որովհետև ծառայում եմ Սևանի տարածաշրջանում, և՛ նաև գյուղում:

-Ինչպե՞ս հարմարվեցիք գյուղական կյանքին: 

- Սովորականի պես, հոգևոր ծառայության բերումով:

-Իսկ եկեղեցին ե՞րբ է կառուցվել, ո՞ւմ կողմից:

-Մայր Աթոռ Սբ. Էջմիածնի դիվանագետ Տ. Արշակ եպիսկոպոս Խաչատրյանի կողմից 2006թ. հոկտեմբերի 7-ին օծվել է Սբ. Սարգիս եկեղեցին: Բարեգործն է Աղաջանյան ընտանիքը՝ ծնունդով Ծաղկունք համայնքից:

-Այժմ ի՞նչ միջոցներով է գործում:

-Համայնքապետարանի և բարերարի անձնական միջոցներով:

-Իսկ Դուք ի՞նչ կարծիք ունեք մեր գյուղի մասին, ինչպե՞ս հարմարվեցիք:

-Գյուղը իր ավանդույթներով և պատմություններով, սոցիալ-տնտեսական վիճակով չի տարբերվում հանրապետության մյուս գյուղական համայնքներից, և ես որպես հոգևորական պետք է ընդունեի ինձ բաժին հասած հոգևոր ծառայության վայրը:

Գյուղին հարմարվեցի գրեթե առաջին պահից սկսած: Դե ուրիշ ճար չունեի (ծիծաղելով), որովհետև տարածաշրջանի միակ գործող եկեղեցին՝ Սբ. Սարգիսը, գտնվում էր Ծաղկունք գյուղում:

-Մինչ ձեր գալը, ինչպիսի՞ն էր ժողովրդի հոգևոր վիճակը:

-Շատ ու շատ եկեղեցական և հոգևոր արարողություններից ոչ քաջատեղյակ: Հիմա փառք Աստծո, իմացությունն ու գիտակցությունը լավ հողի վրա է:

-Նոր սերունդը մեծերի համեմատ ավելի՞ աստվածավախ է, թե՞ ընդհակառակը:

-Այս հարցում տարբերություն չկա, աստվածավախությունը կա մարդկանց մեջ:

tereza davtyan portret

Կարևոր զրույց

Կար մի ժամանակ, երբ ես ուզում էի դառնալ բժշկուհի: Բայց…

-Չէ՛, ոչ մի բժիշկ: Դու կարո՞ղ ես այդքան տարի սովորել, ու հետո, վարձի մասին տեղյա՞կ ես: Էդ ինչքան պիտի աշխատես, որ կորցրածդ ինը տարիներն ու գումարդ հետ բերես: Ուզո՞ւմ ես` գնա ինքնուրույն սովորի ու անվճար ընդունվի, ես որ համաձայն չեմ, -ասում էր հայրիկս:

Ես շատ էի նեղսրտում:

-Մի ժամանակ էլ, բալես, իմ պապան էր արգելում բժիշկ դառնալ,-պատմում է մայրիկս:

-Բա քեզ ինչի՞ համար էր արգելում, մամ:

-Ասում էր. «Ո՞նց կլինի աղջիկս գնա Երևան սովորի: Հետո էլ գյուղում ասեն. «Տեսա՞ր դրա աղջիկը գնաց սովորեց, ու ինչ իմանաս, ինչեր ա անում էնտեղմ բացի սովորելուց»:

-Մա, բայց դու մասնագիտությամբ հաշվապահ ես, չէ՞:

-Հա, բայց դա իմ սիրած մասնագիտությունը չի եղել: Սովորում էի Սևանում, ստիպված, որ գյուղից հեռու չլինեմ, մի մասնագիտություն ունենամ:

-Իսկ ի՞նչ կպամես աշխատելու տարիների մասին:

-Դե, աշխատելու տարիները իմ կյանքի լավագույն տարիներն էին: Ուրիշ էր ամեն ինչ, ես այդ տարիներին շատ երջանիկ էի:

-Մամ, բա ես հիմա ի՞նչ անեմ, ի՞ն չ մասնագիտություն ընտրեմ, որ պապան համաձայն լինի:

-Ես քեզ ծնողական խորհուրդ եմ տալիս. ինչ մասնագիտություն էլ որ ընտրես, պետք է ձգտես դառնալ պիտանի մարդ ու հետևես քո երազանքին:

Այս զրույցից անցավ որոշ ժամանակ: Ես որոշումս փոխեցի: Չեմ ուզում դառնալ բժիշկ, բայց նաև չեմ կողմնորոշվել մասնագիտական ընտրության հարցում: Բայց այս անգամ հարմար չգտա: Համոզված չեմ, որ այդքան տարի սովորելուց հետո աշխատանք կգտնեմ: Բայց հիմա գիտեմ մի բան. պետք է լինել ուժեղ, կառավարել ինքն իրեն, գնալ նպատակի հետևից, և վաղ թե ուշ կհասնենք հաջողության և ճանաչման, ինչ ոլորտ էլ որ ընտրենք: