Կանգնում եմ առաջին հարկում ու մտքում հաշվում՝ քանի րոպե կտևի բարձրանալը։ Որպես կանոն ստացվում է։ Դե, գոնե մեկ-մեկ, մեկ- մեկ՝ չէ։ Էդ դժվար ճանապարհին միշտ նայում եմ ինձ հավասար բարձրացող վերելակին, որից ավելի արագ շարժվում են ոտքերս, մտքերս՝ էլ չասեմ։
Ամենածանրը 3-րդ հարկով անցնելն է։ Կարդում եմ «Արևելքն այստեղ է» գրվածքը ու սրտի խորքում ուզում չորս տարի Անի Արևելցի լինել, բայց դե դեռ մտածում եմ, թե իմ կոչումը լրագրող «դառնալն է» (իրականում՝ լինելը): Հուսամ, միտքս չեմ փոխի։ Իսկ դրա համար կան չորրորդ եւ հինգերորդ հարկերը։
Վերևում եմ։ Հիմա էլ լարում եմ հիշողությունս՝ պարզելու՝ որ լսարանում էր դասը։ Դե, որովհետև ալարել եմ դասացուցակը, հայերեն ասած, ներբեռնել հեռախոսիս մեջ։ Սիրուն բառ է, չէ՞։ Ի՞նչ անեմ, մեկ է, դուրս չի գալիս։
Բայց դասացուցակս առաջին փորձից անգիր անել ստացվեց։ Նախորդ կիսամյակում մինչև վերջ էլ միայն երկուշաբթի օրվա առաջին ժամն էի հիշում։ Առաջընթացը քիչ չէ, ինչ խոսք։
Դասը սկսվել է։ Ուսանողները նստած են՝ մեկը աշխարհի ամենահետաքրքրասեր մարդու հայացքով, մյուսը՝ հակառակը։ Ես էլ եմ նստած, հայացքիս «ժանրային պատկանելությունը» չեմ հիշում։ Բայց նստած եմ։ Կարծեմ՝ կանգնած մարդ չկար։
Հա, մեկ-մեկ դասի ժամին ականջներումս “battery low” եմ լսում: Ականջակալներիս սիրած արտահայտությունն է ու իմ չսիրած հոգեվիճակը, մանավանդ դասերին։
Հետո դասն ավարտվում է։ Համենայնդեպս մեր բոլոր դասերը ինչ-որ պահի ավարտվում են, ու հենց էդ պահին են հնչում ամենահետաքրքիր ու կարևոր հարցերը: Կամ, դրանք էդպես էլ չեն ուղղվում ոչ մեկին, ոնց որ իմ դեպքում։ Գիտեմ՝ լավ չէ։ Բայց էսպիսինն եմ ես, ի՞նչ կարող ես անել։
Սոկրատն ասել է՝ խոսիր, որ տեսնեմ քեզ: Էստեղ մի հավես բան կա։ Ես, օրինակ, վատ եմ յուրացրել էս կանոնը, իսկ մարդիկ էլ կան՝ կյանքի նպատակ են դարձրել։ Խոսելը։ Մեկ-մեկ ուզում ես ասել՝ լռիր, որ լսեմ քեզ։ Բայց դե, էլի չես ասում։
Որ փիլիսոփայելու հավես ունենայի, կասեի, թե կյանքի ամենաերկար ժամանակահատվածը ուսանողներն անցկացնում են աստիճանների վրա կամ լսարան փնտրելիս։ Երևի ավելի երկար, քան լսարանում, բայց չէ։ Ուսանողներ կան, որ վերելակով են «գնում-գալիս»։ Իսկ ես հավես չունեմ։ Ոչ փիլիսոփայելու, ոչ էլ վերելակ «կանչելու»։
Չնայած վերջինը հնարավորությունն էլ չունեմ, գոնե մեր մասնաշենքում։