Այն ժամանակ, երբ բոլոր քննությունները հանձնված էին, և ամառն արդեն ավարտվում էր, եկավ մի պահ, որ ուսանողները սկսեցին պատրաստվել դասերին։ Դե պարզ է, արդեն սեպտեմբերի 1-ն էր մոտենում։ Ոմանք այդ օրը հուզվում են՝ ուղղակի հիշելով իրենց ուսանողական տարիները։ Որոշ ուսանողների համար ձանձրացնող մի բան է այն, որովհետև նրանք արդեն կամ 4-րդ կուրսում են, կամ մագիստրատուրայում, ոմանք ոչ էլ մտածում են այդ մասին, իսկ ոմանք էլ այդ օրվան սպասում են մեծ ոգևորությամբ, որովհետև առաջին կուրս են գնալու։
Առաջին կուրս, մի քիչ պատասխանատու է, չէ՞։
Մի քիչ դժվար է գյուղից եկած ուսանողին հարմարվել քաղաքային կյանքին։ Ես օրինակ Ամասիա գյուղից եմ տեղափոխվել Երևան:
Առավոտյան արթնացա 7-ին, որ վազեմ դասի։ Հագա նախօրոք արդուկած ու պատրաստած շորերս, հարդարեցի մազերս, մի խոսքով պատրաստվեցի ու դուրս եկա տանից։ Գնացի կանգառ ու սկսեցի սպասել երթուղայինին։
Առաջինը եկավ մի 10 րոպե անց, որը դիմավորեց ինձ լիքը մարդկանցով։ Ստիպված բաց թողեցի, որ հաջորդով գնամ։ Երկրորդը մոտեցավ ինձ 15 րոպե անց։ Այն ավելի լիքն էր, քան առաջինը, անգամ պատուհանից դուրս եկած մարդիկ կային։
Այս մեկն էլ բաց թողեցի։ Մոտ 15 րոպե անց ինձ մոտեցավ երրորդ երթուղայինը։ Ու ես հասկացա, որ ավելի լավ կլիներ առաջինով, լավ գոնե երկրորդով գնայի։ Նայեցի ժամացույցին՝ 9.10 է, ու հասկացա, որ ուզած թե չուզած պիտի «նստեմ» երթուղային։ Նստելը որն է, պիտի մի կերպ «խցկվեմ» ներս։ Մի կերպ ներս սողոսկելով ու ներողություններ խնդրելով, գնացի մի քիչ առաջ, որ դռները փակվեն։ Հետևիցս մի կին գոռաց.
-Մի քիչ առաջ խտացեք, որ ես էլ բարձրանամ։
Ափսոս, տեղ չկար, և նա մնաց այդտեղ կանգնած ուրիշ մարդկանց հետ։
Հաճախ մտածում եմ՝ մի կողմից լավ է, որ շատ մարդ կա երթուղայինում, ճիշտ է կանգնած ես, բայց կարիք չկա բռնվելու։ Մարդիկ այնքան խիտ են կանգնած, որ հնարավոր չէ որ ընկնես, ընկնելու տեղ որ լիներ, մի 3 հոգի շատ մարդ կբարձրանային երթուղային։ Ու ես հասկանալով այդ, բաց թողեցի բռնակը և ուզում էի ձեռքս ներքև իջեցնել, ինչ որ ձայն եկավ։
Արմունկով հարվածեցի ինչ որ մեկի գլխին։
-Ներողություն,- ասացի ես ու անձայն ծիծաղելով կամաց շարունակեցի գործս։
Եվ վերջապես երթուղայինը կանգ առավ համալսարանիս դիմաց։ Մի քանիսի ոտքերի վրայով, բայց իջա…
Իջա ու հասկացա, որ շորերս արդուկելու տալ, գեղեցիկ հագնվել, մազեր հարդարել ուղղակի պետք չէր։ Մեկ է, այդ ամենից բան չէր մնալու։ Եվ այդպես «մոդայիկ» հագնված, գեղեցիկ կերպով գզգզված մազերով գնացի համալսարան։ Համալսարանի բակում այնքան մարդ կար հավաքված, որ ակամայից թախիծով հիշեցի ինձ տեղ հասցնող երթուղայինը։
Ռեկտորի, դեկանի խոսքերից հետո մեզ ներս տարան, ու ես իմացա որ ինձ հետ սովորելու են ևս 21 ուսանող։ 6 հոգանոց դասարանից հետո դա ինձ համար մի քիչ մեծ թիվ է, էլի։ Ծանոթացա համալսարանի կանոնակարգի և ուսանողների հետ։
Երբ ամեն բան վերջացավ, էլի նույն ձևով տուն գնացի։
Դժվար է, իհարկե, հարմարվելը մեծ քաղաքին, բայց դե հետաքրքիր է ուսանողական կյանքը։