Բարև, սիրելիս: Վաղուց չենք հանդիպել, երևի շատ ես անհանգստացել: Նորից եմ եկել, որ մի բուռ լույս բերեմ մտքերիդ, ցրեմ հոգուդ խավարը, որովհետև գիտեմ՝ հաճախ ես նետվում հուսահատության գիրկը:
Բայց մի մտածիր, եկել եմ ու միշտ եմ գալու՝ առանց քո խնդրելու, քանզի քեզանից լավ գիտեմ, թե ինչ ես զգում ու ինչպես է վիշտը գտնում քո աքիլլեսյան գարշապարը: Ես գալիս եմ, որ դարման դառնամ վշտերիդ ու արև բերեմ ինձ հետ, որը կհալեցնի հոգուդ սառույցները ու կհարթի սրտիդ ակոսները:
Ինձ համար հեշտ է տանել քո ցավը, թույլ չեմ տա, որ քամիները անցնեն քո միջով: Բայց պետք է սովորես մի օր թևերդ առանց ինձ բացել ու գիտակցել, որ ես կրկին գնալու եմ:
Եկար բաժանումից հետո, երբ տեսնում ենք իրար, նայում եմ աչքերիդ ու հասկանում, որ դեռ անկարող ես: Ամեն անգամ գալիս եմ, կանգնում քո դիմաց ու տեսնում եմ արցունախառն աչքերդ, որոնք ինձ ստիպում են լինել շղթայված, փախչել քեզնից հեռու, որ չտեսնեմ հոգուդ տանջանքները: Չեմ ուզում տեսնել քեզ այդպես հոգեմաշ: Ուզում եմ, որ առանց ինձ էլ հոգիդ ծաղկի:
Սիրտս այնպես է սպասում քո գալուն, իմ միակ մխիթարություն:
Ինձ թվում էր, որ հուսահատության մեջ ընկած մարդկանց վարքը ենթակա չէ վերլուծության, որ դա չի կարելի վերապրել, բայց ահա մարդկային հոգում կարող են նկարագրվել կսկիծները: Այդ աչքերը, որ ինձ պատմում էին մարդկային մխիթարություն գտած տառապանքի մասին, ինձ ևս մի գաղտնիք հայտնեցին, որ քո հոգին կարող է առնել հուժկու Սամսոնի ուժը և լցվել շառաչով: Միայն թե աչքերդ աչքերիս չհանդիպեն: