Դպրոցական տարիներին հայրենասիրական միջոցառումների ժամանակ տղաները չէին մասնակցում: Նրանք միշտ կանգնում էին իրենց համար նախատեսված պատի տակ ու ծափահարում էին մեզ, իսկ ուսուցիչս միշտ բարկանում էր, թե ինչու տղաները ցույց չեն տալիս իրենց տաղանդը, նամանվանադ, հայրենասիրական միջոցառումների ժամանակ:

Ո՞վ կմտածեր, որ այդ նույն պատի տակ շարված տղաները, որոնց անվերջ կշտամբում էին, մի օր իրենց տաղանդը ցույց են տալու պատերազմի դաշտում:

Եթե ինձ բախտ վիճակվեր ժամանակը հետ տալու, ես կցանկանայի, որ կյանքը կանգներ սեպտեմբերի 26-ում, և առաջ չգնար, երբ մեր կյանքի ամենամեծ հոգսը դիմակ դնելն էր, ծանրաբեռնված տրանսպորտը կամ մի թեթև կոնֆլիկտը ընտանիքի անդամների հետ:

Առհասարակ պատերազմը մեզնից յուրաքանչյուրիցս տանում է մի մաս, որը տարիների ընթացքում չի լրացվելու:

Պատերազմը ստիպում է հավատալ Աստծուն, միևնույն պահին, հավերժ սպանում մյուսի մեջ հավատը:

Պատերազմը ստիպում է սիրել ու գնահատել կյանքդ, միևնույն պահին, սպանում մյուսի մեջ կյանքի իմաստը:

Պատերազմը ստիպում  է սպասել ինչ որ մեկի սպասված վերադարձին, միևնույն պահին, թողնում մյուսին հավերժ սպասված:

Պատերազմը ստիպում է սիրել միակիդ ավելի ուժգին, միևնույն պահին, հանուն քաղաքի տաք բնակարանում նստած քո սիրո, դժոխք հիշացնող ինչ որ հատվածում կռվել մահվան դեմ:

Պատերազմը ստիպեց բոլորիս, որ ապրենք նորից, որ ապրենք հանուն այն երազանքների, որոնց հասցեատերերը գնացին հավետ, հանուն իմ ու քո երեխաների խաղաղ երկնքի…