Լուսանկարը՝ Սեդա Մխիթարյանի

Ինչպես արդեն շատերդ գիտեք, իմ հայրենի գյուղը Քարինջն է։ Ես նախորդ նյութերում ասել եմ, որ մեր գյուղը իր գեղեցկության համար արժանացել է Մարտիրոս Սարյանի վրձնին։

Մի քիչ պատմեմ` ինչպես է եղել դեպքը։ Սարյանը մի անգամ հյուր է գալիս մեծ լոռեցուն՝ Հովհաննես Թումանյանին։ Երբ Թումանյանն ու Սարյանը շրջում էին Դսեղով՝ Սարյանի աչքից չի վրիպում Քարինջը, որ Դսեղի Դդից աննկարագրելի գեղեցիկ է։ Սարյանն էլ նկարում է գյուղս ու հայտնի դարձնում այն։ Կտավը կոչվում է «Քարինջ գյուղի կոլտնտեսությունը Թումանյանի լեռներում»։ Այդ նկարը գտնվում է Մոսկվայում` ժողտնտեսության ցուցահանդեսում։ Մ. Սարյանի այդ նկարը շատ երկար ժամանակ պատկերված էր 2-րդ և 3-րդ դասարանների հայոց լեզվի դասագրքի կազմին։ Բայց կտավը թերևս այնքան հայտնի չէր լինի, եթե չդրվեր ՀՀ 5000-անոց թղթադրամի դարձերեսին, իսկ մյուս կողմում Թումանյանն է, կարելի է ասել, 5000-անոցը Լոռու խորհրդանիշն է։ Սա զուգադիպությո՞ւն էր, թե՞ օրինաչափություն, բայց յուրաքանչյուր քարինջեցու ուրախությունն ու հպարտությունն է դարձել։

Սևանի աշնանային մեդիա ճամբարում, երբ ներկայանում էի, նշեցի, որ մեր գյուղը Սարյանի վրձնին է արժանացել ու ցույց տվեցի երեխաներին թղթադրամի վրայի նկարը։ Իսկ իմ սիրելի Անին՝ Դսեղից սկսեց հետս վիճել, թե եթե Սարյանը Դսեղ չգար, տեսնեմ Քարինջը ո՞նց էր նկարելու։