Ահա եկավ այն պահը, երբ բոլորս բաժանվեցինք: Ամեն մեկս անցավ իր սովորական առօրյային: Տան գործ, պարապմունք և այլն: Էլ չասեմ, որ կարոտած ճամբարի ամեն մի րոպեին:
Լավ, է… Ասացի, չնայած որ շաբլոն ա: Ճամբարից վերադարձա էներգիայով լի: Ամենա-ամենա շատը ուրախ եմ, որ լրացրել եմ լուսանկարչական գիտելիքներիս պաշարը, կատարելագործել եմ մոնտաժ (կտրել – կպցնելու) գիտելիքներս: Այ, պարոն Արայի շնորհիվ ֆիլմ նկարելը թեև դժվար, բայց հետաքրքիր գործ դարձավ: Աշոտի շնորհիվ լուսանկարչությունը մտավ մինչև երակներս: Հովնանի ու Սիսակի շնորհիվ փիքսիլեյշնը դարձավ ուրախությամբ լի գործընթաց: Շուշանիկը… Շուշանիկի հետ ինչ որ բարեկամական կապ գտանք, նույն տեղանքից գաղթած նախնիներ ունենք: Նարեն` ինձ ու Խաչին միշտ խառնում էր, և վերջին նախաճաշի ժամանակ խոստովանեց դա: Դե, Լեյլիի հետ կատարելագործեցի «Լեննագանի» բառբաով խոսելու ունակությունս: Մարիամը սովորեցրեց օրվա իրադարձությունները գրի առնել, որն ինձ մոտ երբեք չէր ստացվում: Դե, Սոսեն մեր շարքերում էր, ու մեզ հետ հավասար: Լիլիթ և Դիանա… Նրանք ինձ դեռ դասընթացի ժամանակ են առաջին գիտելիքները տվել լուսաանկարչությունից և օգնել, որ խորացնեմ այն: Դե, Տիկին Ռուզանն էլ… Հե’նց ինքը դարձավ էս ամբողջի պատճառը:
Շնորհակալ եմ բոլորիցդ:
Հ.Գ. Սիս, թրաշդ հավեսա: