Ամանորին ընդառաջ

ani vardanyanԱյս օրերին ավելի ես կարևորում ունեցածդ, ակամա ափսոսում ես չունեցածիդ համար ու վերապրում ես կորուստներդ…

Ես սիրում եմ Ամանորը: Երկիր մոլորակի վրա թերևս չկա այնպիսի բնակիչ, որը չի սիրում այս տոնը: Յուրաքանչյուր ոք մտովի հաշվարկ է անում, թե քանի օր մնաց:

Ունեցածս ամենակարևոր հարստությունը վեց հոգուց բաղկացած իմ ընտանիքն է. պապիկս, տատիկս, մայրիկս, ես, քույրս ու փոքրիկ եղբայրս: Ինձ հիմնականում դուր են գալիս երեկոները, քանի որ այդ ժամանակ բոլորը տանն են: Երեկոյան մենք զբաղվում ենք տարբեր բաներով. օրինակ՝ ես ու պապիկս շաշկի ենք խաղում, քույրիկս եղբորս հետ նկարում է, մայրիկս զբաղվում է խոհանոցային գործերով, տատիկս հեռուստացույց է դիտում:

Ես վստահ եմ, որ իմ ընտանիքն աշխարհի ամենաբարի ու լավ, զարմանահրաշ ընտանիքներից է: Բայց… Այնքա՜ն եմ կարոտում հայրիկիս: Ես նրա մասին խոսել չեմ կարողանում, որովհետև բառերը հեղձուկ են դառնում ու սեղմում կոկորդս, դառնում են արցունք ու հոսում են…

«Ժպիտ, ծիծաղ, հումոր» ու նման բառերն ինձ համար անցած երկու տարիների ընթացքում ասես թշնամի են դարձել:

Երբ տասը տարեկան աղջնակը կորցնում է իր կյանքի մի մասնիկին, ով սոսկ ծնողի պես չէր, այլ մտերիմ ընկերոջ, ուրեմն պարզից էլ պարզ կլինի, որ դու չես կարող ժպտալ, երբ ամբողջ հոգիդ ցավում է:

Ես իմ կյանքի ընթացքում շատ դաժան բաների եմ հանդիպել, բայց սրանից դաժան չէի էլ կարող պատկերացնել: Անչափահաս աղջկա աչքերը բացվեցին, փոխվեց բնավորությունը և աշխարհին սկսեց այլ աչքերով նայել: Ամեն ինչ կատարվեց նրա աչքերի առաջ, բայց նա ուժեղ մնաց ու չկոտրվեց: Նրա աչքերի առջև փոխվեց աշխարհը, և լիովին փոխվեց նա ինքը: Դա անբացատրելի մի պահ էր, որը զգացի ես…

Ասում են՝ ամանորյա հրաշքն իրականացնում է երազանքները: Իմ նվիրական ցանկությունն է, որ աշխարհում ոչ մի երեխա չկորցնի իր ծնողներին, որ ընտանեկան երջանկությունը լիարժեք լինի: Երանի բոլոր մարդիկ միմյանց հանդեպ լինեն բարի, սիրալիր ու ընկերական…

«Կանթեղ» գրական խմբակ