Հունվարի մեկն էր: Ես և հայրիկը նստեցինք մեքենայի մեջ, գնացինք ծանոթ-բարեկամների, ընկերների Ամանորը շնորհավորելու: Մեքենան կանգ առավ մի հին, քանդված պատերով տան առաջ, որը մի տեսակ անհանգստություն և տխրություն պատճառեց ինձ: Անծանոթ էր ամեն ինչ, առաջին անգամ էի նրանց հյուր գնում:
-Պա՜ պ, ա՛յ պապ, ո՞ւմ տուն ենք գնում:
-Գնանք կիմանաս:
Մտանք ներս, պապիկն ու տատիկը հեռուստացույց էին դիտում, մեզ տեսնելով ընդառաջ եկան.
-Վա՜յ, Գևորգ ջան, էս դո՞ւ ես,- դողացող ձեռքը դեպի հայրիկին պարզելով ասաց պապիկը:
-Հա, Նորիկ ձյա, ե՛ս եմ, հը՞ն, ո՞նց ես:
-Է՜ հ, Գևորգ ջան, էլ չեմ դիմանում էս կարոտին:
Մինչև հայրիկն ու պապիկը խոսում էին, ինձ մոտեցավ տատիկը, ամուր գրկեց և արցունքները սրբելով ասաց:
-Հիմա իմ թոռն էլ քո թայն է, քո պես խորոտ էրեխայա: Էհ, թողին, գնացին, ոչ զանգում են, ոչ էլ գալիս են:
Հայրս՝ մոտենալով Էմմա տատիկին, ասաց.
-Ոչինչ Էմմա տոտա, կտենաս էրեխեքիդ, մի նեղվի:
Ամեն ինչ տխրություն ու կարոտ էր հիշեցնում այստեղ: Շնորհավորեցինք և դուրս եկանք տնից:
-Պապ՛, պատմիր էլի նրանց մասին:
-Էհ բալես, իրենք իմ մանկության ընկերոջ՝ Կամոյի ծնողներն են: Իրենք իրենց էրեխեքին ու թոռներին արդեն քսան տարի չեն տեսել, ու քեզ իրենց թոռնիկին՝ Էմմային նմանեցնելով փորձում էին քեզնից իրենց կարոտն առնել:
Այս հանդիպումից հետո շատ եմ մտածել, խորհել: Չտեսնել երեխային ու թոռներին քսան տարի՞: Մարմինս ուղղակի փշաքաղվում է…