Գարնան առաջին օրերն է․․․ Արթնացա քնից ու պատուհանից դուրս նայեցի. Հրազդանում այսօր հաստատ ամեն ինչ փոխվել է։ Երբ արդեն շտապելով դուրս եկա տնից՝ դպրոց գնալու, զգացի մի ուրիշ շունչ, որը բոլորովին փոխեց էությունս։ Ճանապարհին լսվում էր ճնճղուկների ծլվլոցը, երկինքը ժպտում էր ինձ։ Վերջապես հասա դպրոց: Բոլորն ուրախ էին, անգամ շնորհավորում էին միմյանց գարնան առաջին օրվա կապակցությամբ։
Ահա եկավ տուն գնալու ժամը, երբ արդեն ընկերներով տուն էինք վերադառնում, գետնին՝ ձյան ու ցեխերի մեջ, տեսանք մի փոքրիկ ճնճղուկ: Նա շատ անօգնական էր, քանի որ ոտքերից մեկը կոտրել էր։ Մենք վերցրինք ճնճղուկին մեզ հետ և հասնելով տուն, խնամեցինք նրան։ Մյուս առավոտ, երբ գնում էինք դպրոց, ընկերներիցս մեկը պատմեց, որ ճնճղուկը փախել է։ Բայց ո՞ւր։ Նա փախել ու գնացել էր մայրիկ ճնճղուկի մոտ։ Խեղճ ճնճղուկներ, նրանք անգամ չունեն հանգիստ քնելու տեղ: Բայց, եթե մենք նրանց բուն պատրաստենք, հաստատ ինչ -որ չափով կօգնենք նրանց։ Ձմեռն անչափ ծանր էր բոլորի համար, մի քիչ էլ՝ ու գարնան գալու հետ և տաք եղանակը, և սնունդը նոր կյանք կհաղորդեն մեզ չլքած ճնճղուկներին: Չէ որ գարուն է, իսկ գարունը ունի այնպիսի գերբնական ուժ, որ ամեն ինչ հնարավոր է: