Աշուն, անձրև, քամի թեկուզ փոթորիկ լինի, պետք է պարտադիր գնանք պարապմունքի, չէ որ այս պարապմունքներից է կախված ամեն-ինչ։
Անձրև էր: Վազելով մտանք ներս, սկսեցինք տեղավորվել, ու՜ հանկարծ նկատեցի ամպերը, ինչքան սիրուն էին։ Գույները ամբողջովին խառնվել էին իրար, երկնքի կապույտը, ամպերի՝ սպիտակն ու մոխրագույնը, ամենասիրուն պահն էր։ Կարելի էր անվերջ նայել ու երազել։ Անվերջ՜։
Դե, հիմա արի կտրվիր այդ տեսարանից ու անցիր պարապմունքի: Չէ, պետք է կտրվել, պետք է սկսես կենտրոնանալ, բայց չի ստացվում: Վեր կենամ` վարագույրը ուղղեմ, բայց չէ… Բա ամպե՞րը, բա պարապմո՞ւնքը… Չի լինում կողմնորոշվել։
Լուսանկարը` Արաքսյա Ազիզյանի
Ավելի լավէ` վեր կենամ, վարագույրը ուղղեմ ու կենտրոնանամ: Վերցնեմ ֆոտոխցիկն ու անմահացնեմ։
Վերջ, լուսանկարներ կան, պարապմունքից հետո կարող եմ նստել ու նայել, իսկ հիմա փրձեմ լուծել առաջադրանքները:
Լուսանկարը` Արաքսյա Ազիզյանի