Բարև, ես Արմենն եմ, 16 տարեկան, Տավուշի մարզի Թեղուտ գյուղից։
Գիտեմ՝ դժվար թե իմանաք իմ գյուղի մասին, ու հենց դրա համար էլ որոշեցի գրել ու պատմել ձեզ էս հրաշքի մասին։
«Այսքան տարբեր» ասելով նկատի ունեմ ինձ։ Հա, շատ տարբեր եմ իմ գյուղում թե իմ մտքերով, թե պահվածքով։ Իսկ հոգեհարազատ՝ գյուղս։ Փոքր ժամանակ գիտեի, թե մեր գյուղը շրջափակված է անտառներով, ու որևէ տեղ գնալու համար պետք է շատ մեծ ճանապարհ կտրել ու անցնել։ Էստեղ մարդիկ նույնպես հոգեհարազատ են (չգիտեմ, միգուցե գյո՞ւղն է իր գեղատեսիլությամբ մարդկանց «ստիպել» բարեհոգի լինել)։ Յուրաքանչյուրն էլ պատրաստ է օգնել իր մերձավորին։ Հիմա էլ մեր գյուղ են այցելում բազում զբոսաշրջիկներ ու մեր հայրենակիցները (ես էլ պահը բաց չեմ թողնում իրենց հետ անգլերեն շփվելու ու հաղորդակցվելու համար)։ Բոլորը կարծում են, թե մի դրախտ են ընկել։ Ես ու իմ համագյուղացիներն էլ մտածում էինք, որ նրանք գժվել են (ինչպես կարելի էր այդպես զմայլվել մի վայրից, որտեղ նույնիսկ ինտերնետն է վատ աշխատում)։ Բայց երբ գյուղից երկար ժամանակով բացակայեցի, հասկացա, որ նրանք չեն գժվել, այլ մեզ համար դա սովորական էր, և չէինք կարող տեսնել այն, ինչը տեսնում էին մեր գյուղ եկող համերկրացիներն ու զբոսաշրջիկները։ Ես հասկացա, որ պետք է ինչ որ բանից որոշ ժամանակ հեռու մնալ այն իրոք ու ի սրտե գնահատելու համար։
Էստեղ դու կարող ես շատ բան սովորել թե՛ երեխաներից, թե՛ մեծահասակներից (հիմնականում բոլորը ներգրավված են գյուղատնտեսության մեջ)։
Էստեղ էլ ուզում եմ մի քանի նկար թողնել, որպեսզի դուք էլ շնչեք ու զգաք էն ներդաշնակությունը, որը կա էստեղ՝ բոլորիս մեջ։
Ու էլի եմ գրելու, գրելու եմ մեր գյուղի ու իր հրաշքների, էստեղ ապրող հյուրասեր մարդկանց ու էն առօրյայի մասին, որը հաստատ ձեզ կմոտիվացնի։