Աշխարհ, որը խելագարվել է: Անտանելիորեն կիսատ են մնացել երազանքները, իսկ եթե համարձակությունս ների, կասեմ` անտանելիորեն կիսատ են մնացել կյանքերը: Խավարը պատել է հոգիները, ու մարդը հեռացել է «բանական» լինելուց: Համընդհանուր կռիվ է, գոյության պայքար, իսկ բռնակալը «անմեղ» է, որովհետև հզոր է: Համատարած լաց է, կորուստ, ցավ, վախ, վախ, վա՛խ…
Ճանապարհը, որը տուն է տանում, մահախուճապ է, որովհետև գայլերն ու գառներն են կիսում այն: Հորիզոնից այն կողմ օդը խեղդող է ու մահահոտ:
Դարերի արանքում կանգնած է ցավը, ու կորուստը ծանրացել է վրան: Ու մի նոր ճանապարհ է բացվել դեպի երկինք, անհերթ մի ճանապարհ, ու տխուր է…
Երեկն արցունքոտ էր, իսկ այսօր դժվար է ժպտալ, որովհետև վաղն անհայտ է: Ապրելը երազանք է դարձել բոլորի համար:
Սահման, որը հայրենիքն է: Տուն, որը ընտանիքն է, և սեր, որի անունը Հայաստան է: