Անջատեք արևը։
Ամեն առավոտ նույն միտքը գլխումս արթնանում եմ՝ հաճախ կատակելով, որ արևը պաշտոնապես իմ զարթուցիչն է դարձել։
-Բարև, Ռիմա տոտա ջան։
-Բարև, Սեդուլ ջան։
Ամեն Աստծո օր ինձ դասի է ճանապարհում մեր շենքի կողքին համեղ բլիթներ վաճառող տատիկը:
-Բարև, երեխեք, անգլը գրե՞լ եք,- սովորական խոսակցություն մեր կուրսում։
-Բարև Ձեզ, որ խնդրեմ՝ ինձ պաղպաղակ կտա՞ք։
-Բարև, թիթիզ ջան, իհարկե։
Հասցրել եմ նաև ընկերանալ քոլեջի մոտ գտնվող խանութի աշխատողների հետ։
-Ալո, Անուշ, արագ կանգառ արի, վատ եմ։
Ու ընդամենը մի րոպեից հեռվում նշմարվում է վազող ընկերուհիս, որը հասնում է կանգառ ու սկսում նեղանալ ինձնից՝ իր հետ նման կատակներ անելու համար։
-Մա՞մ, ո՞նց ես։
-Լավ, իմ աղջիկ, դո՞ւ։
-Հիանալի, մամ, ու գիտե՞ս՝ ինչի, որովհետև եղանակն էլ է շատ լավը, ու գիտե՞ս՝ դա ինչ է նշանակում, որ…
-Չէ, Սեդ, ոչ մի դուրս, դաս արա, քննությունների ես։
-Տատ, ի՞նչ կա ուտելու։
-Համով բորշ եմ պատրաստել, բալես։
-Ահա՜, էսօր էլ սոված մնացի։
-Բարև աշխատավոր պապիկին։
-Բարև, ինձ հենց հիմա «կոֆե» դնող գեներալ։
Սովորական պապիկ-թոռնիկ հարաբերությունները մեր տանը։
-Ի՞նչ կա էդքան էդ հեռախոսի մեջ։
-Մամ, «Մանանայի» երեխեքի հետ եմ զրուցում, սպասիր։
-Ո՞ւմ հետ։
-Մամ, «Կանաչիկի»։
-Հա՜, Սոնա՞ն։
Մայրիկիս արդեն ծանոթացրել եմ բոլոր-բոլորի հետ։
Իսկ գիշերը պառկում եմ ու սկսում կարդալ 17.am-ում նոր տեղադրված նյութերը։ Լիլիթի վերջին նյութն ինձ շա՜տ դուր եկավ: Նա գրում է, որ «Մանանայի» շնորհիվ Հայաստանի բոլոր կետերից արդեն ծանոթներ ունի։ Իրոք որ, էլ Մալիշկա, էլ Մարտունի, էլ Ակնալիճ, Աբովյան, Գյումրի, Բաղանիս, Երևան, Սոլակ և այլն։
Իսկ առավոտյան նորից.
-Գրողը տանի, անջատեք այս արևը։