Գիտես, չէ՞, ձեր թաղամասով էի անցնում։ Դու չկայիր։ Լիքը մեքենաներ՝ սև, սպիտակ։ Ահռելի չափերով սուպերմարկետներ ու փոքրիկ կրպակներ։ Ամեն ինչ գունավոր էր։ Հիմա կմտածես, թե կասեմ, որ դու լինեիր՝ ամեն բան ավելի սիրուն գույներ կստանար, բայց չէ, եթե լինեիր, ամեն ինչ մոխրագույն ու գորշ կլիներ։
Գիտես, չէ՞, մի տեսակ քո շունչը կար ձեր թաղամասում, կամ էլ ուղղակի ինձ եմ ներշնչում։ Հա, հենց էդպես է։ Ես նույնիսկ չեմ էլ քայլել ձեր թաղամասում, միայն անցել եմ ավտոբուսով։ Բայց նայում էի դուրս, երևի քեզ էի փնտրում մեքենաների մեջ, խանութի լայն ապակիներից ներս, շենքերի պատշգամբներում ու նույնիսկ ուղղակի փողոցն անցնելիս։ Մտածում եմ, որ դու լինեիր, անթույլատրելի մասերով կանցնեիր, չգիտեմ, ինձ էդպես է թվում, կարող է մեջս էդպես եմ քեզ ճանաչել, բայց դե չկայիր, ապրես, որ չկայիր։
Բարձր ձայն եկավ, ինձ թվաց վթար է, բայց չէ, ուղղակի չափազանց արագ էին մեքենան վարում, միգուցե հենց դու էիր սև ապակիների մեջ մխրճված, դե հա, դու էլ էիր արագ վարում, գիտեմ, ես ամեն բան էլ հիշում եմ։
Եթե տեսնեի քեզ, հաստատ ձեր թաղամասը կսկսեի ատել։
Բայց կուզե՞ս անկեղծ լինեմ, դե լավ, եթե համաձայն ես, կասեմ։ Դու ամեն տեղ էիր։ Աչքերդ ու ստվերդ ամեն տեղ էլ կային՝ նույն այդ սուպերմարկետներում ու կրպակներում։ Մեքենայի մեջ էլ դու էիր, հա, հաստատ դու էիր, ոչ մեկն այդքան արագ չէր վարի մեքենան, ուրեմն դու էիր։ Չեմ էլ սխալվել, դու մեծ փողոցն էլ անթույլատրելի տեղից անցար։ Միշտ էդտեղ ես մնալու։
Գնա՛ երկրից, գնա՛ քաղաքից։ Բայց միշտ աչքերդ ու ստվերդ մոռանալու ես ձեր թաղամասում։
Ատում եմ ձեր թաղամասը։