leyli tadevosyan

Ասում են…

Ասում են` ուղիղ 28 տարի առաջ երկինքն ու գետինը ձուլվել էին իրար, ոռնում էր մի անխիղճ գազան ու իր երախը կլանում մի կոլորիտային ու կյանքով լի քաղաք` Գյումրիս…

Ասում են` ավերվեց մի ամբողջ քաղաք, որդին զրկվեց մորից, քույրը` եղբորից, կինն ամուսնուց, ու փոխվեց ամեն ինչ, ամեն, ամեն ինչ, բացի թասիբից, որ նստած է գյումրեցու արյան մեջ…

Ասում են` երկու օր անընդմեջ անձրև էր գալիս, մի տաք անձրև, որ հետո սառը ցնցուղ էր դառնալու Գյումրուս համար…

Ասում են` դեկտեմբերյան այդ օրը չարաբաստիկ դարձավ մեզ համար… Էնքա՜ն են ասել, որ ես էլ պատկերացնում եմ էդ օրը, էդ անիծված օրը, որ ասես զմռսվել է մեր պատմությանը ու չի ուզում սպիանալ…

Հիմա էլ կզգաս էդ օրվա «ներկայությունը», եթե տեսնես դեռևս կիսաքանդ որոշ կառույցներ, բայց նայելով Ամենափրկչի նորոգված սուրբ կատարին` կհասկանաս, որ չէ’, ամեն ինչ դեռ առջևում է. կյանքը շարունակվում է, ու ամեն ինչ լավ է լինելու…

Ես` արդի գյումրեցիս, որ դեռ կրում է նույն «ջիգյարն ու թասիբը», վստահ եմ, որ ամեն բան լավ է լինելու: Գյումրեցին էլի յոթ որդով սեղան է նստելու, ամեն կիրակի եկեղեցի է գնալու ու ասելու է. «Է՜հ, մեռնիմ զորությանդ…», շրջելու է նորակառույց, բայց հնաբույր փողոցներով ու հիանալու է իր աննման քաղաքով…

Ասում են նաև, որ մենք ուրիշ ենք, մենք մի ուրիշ տեսակ ենք ու դիմանում ենք ամեն ինչի: Ճի’շտ են ասում…

Դժվար է խոսելը այս օրվա մասին: Ամեն ինչ մի տեսակ դժգունում է, մանավանդ, երբ տեսնում ես մարդկանց տխուր ու մտածկոտ հայացքները… Բայց…

Վաղվա օրը միշտ ավելի խոստումնալից է, վաղն ավելի ուրախ ու ջերմ է լինելու, ու գյումրեցին գիտի դա…