Ասում եք` գրիպի համաճարակ չկա՞: Անցյալ շաբաթ մեր 19 հոգանոց դասարանից 9-ը բացակա էին: Դե, կռահեք` ինչո՞ւ: Իհարկե, հենց վիրուսի պատճառով: Ի դեպ, մի երկու օր ես էլ էի մտնում վիրուսի գերիների մեջ: 9 աշակերտ բաց թողեց մի շաբաթվա ուսում, նրա համար… Չնայած, ինչո՞ւ նրա համար: Ուղղակի: Ինքս ահագին հետ ընկա դասերից, ու հավատացեք, հեշտ չէր հունի մեջ ընկնելը: Ուսուցիչներն էլ արդեն «Ովքե՞ր են բացակա» ու «Ինչո՞ւ» հարցերի փոխարեն հարցնում են, թե քանի հոգի են ու քանիսն են տեղյակ պահել:
Երբ իրավիճակը հասնում է այնքան, որ «լավ տղերքը» իրար պաչիկով չեն բարևում, էդ արդեն իրոք աբսուրդ է:
Չէր հասցրել այդ համաճարակը տարածվել, երբ ֆեյսբուքում սկսվեց լուրերի հոսքը.
-Դասերը դադարեցվելու են վիրուսի պատճառով:
-Այն դպրոցները, որտեղ կան 50-ից ավելի հիվանդներ, պետք է փակվեն:
Սուտ լուրեր տարածող կայքերից մինչև ստատուսներով ապրող մանուկները խոսում էին դրա մասին: Ոմանք կողմ էին դպրոցների փակվելուն, ոմանք, ովքեր դպրոցը տեսնում էին ժամանակ սպանող շենք` ոչ: Դե, ես փակվելու կողմնակից էի, և՛ նրա համար, որ դասերից մի քիչ հոգնել եմ, և՛ իրոք մտածում էի հիվանդների մասին: Ցավոք, այս հարցում կես միլիոն աշակերտի ձայնը ոչինչ էր մի նախարարի ձայնի դիմաց: Անարդար է, էլի: Էհ, Աշոտյան ջան, ակա~նջդ կանչի:
Չէ, իրոք, այդ մարդիկ իսկապես չե՞ն հասկանում, որ անցյալ տարի 14 մահ է գրանցվել «էդ անտերի» պատճառով: Դժվար կլինե՞ր մի շաբաթով դադարեցնել ուսումնական հաստատությունների գործունեությունը:
Էհ, լավ: Ինձ ոչինչ չի մնում անել, քան առողջություն մաղթել բոլոր հիվանդներին ու ֆսֆսալով գնալ դպրոց: