Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի
Մի քանի օր շարունակ հետևում էի, թե ինչպես է մեր կապուտաչյա գեղեցկուհին սառցակալում: Դե, մեր Սևանա լիճը, մեր գյուղի ժողովրդի լեզվով ասած՝ ծովը, աչքիս առաջ կամաց-կամաց սառցակալում էր: Ամեն առավոտ, երբ արթնանում էի, վազելով գնում էի սենյակիս պատուհանի մոտ, որտեղից երևում էր լիճը, որ տեսնեի, թե ինչքան է սառցակալել:
Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի
Մի օր էլ մոռացել էի նայել լճին: Երբ դպրոցից վերադառնում էի տուն, նկատեցի, որ լճի կեսն արդեն սառել է: «Ինչ վատ է»,- մտածեցի ես»: Երևի հիմա կմտածեք՝ ի՞նչն է վատ: Չէ՞ որ ես էի ամեն օր նայում և սպասում լճի սառցակալելուն, բայց ձեր մտքով չի անցնի, որ հենց այդ լիճը շատ մարդկանց ապրելու և գոյատևելու հիմնական աղբյուրներից է: Իսկ եթե սառցակալեց լիճը, ապա այդ մարդիկ չեն ունենա աշխատանք: Ինչպե՞ս պետք է ապրեն։ Իսկ եթե լճից վերանան մեր ձկնատեսակնե՞րը: Այդ ժամանակ իսկական աղետ կլինի:
Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի
Հիշեցի, որ ձկնորսները սեղան նստելիս և բաժակ բարձրացնելիս միշտ խմում են լճի կենացը՝ ասելով․«Մեզ առողջություն, ծովին էլ՝ լիություն»։ Իսկ ես հույս ունեմ, որ լճում ձուկը չի սպառվի, և բոլորս կօգտվենք մեր լճի բարիքներից:
Լուսանկարը՝ Կարեն Կարապետյանի