Ani asryan

Արամը

1988 թվական, դեկտեմբերի 7, Գյումրի, Սպիտակ:

Հարցազրույց այն մարդու հետ, ում ընտանիքը ևս դարձել է այդ ցավը կրողը:

-Բարև, Քրիստափոր պապի, ինչպե՞ս ես: Կոլյա պապին եկե՞լ ա Արամի գերեզման: (Քրիստափոր պապին Արամի հորեղբայրն է):

-Լավ եմ, բալաս, տու լավ իլես: Տատին հո՞ւնց ա: Հա շուտ են եկալ քացալ:

-Ես էլ ուզում էի խոսել իր հետ: Պապի ջան, Արամի մասին մի փոքր կպատմե՞ս, պատմիր նրա մանկության մասին:

-Հա, հո՞ւնց չեմ պատմի: Ծնվալ ա 1966 թվականի մայիսի 25-ին, շատ ինք ուրախացալ, շատ-շատ, Արամս ուրիշ էր, ուրիշ:-Որտե՞ղ է դպրոց գնացել:

-Արամս Սիսիանըմ ա սվերալ: Ստե սվերավ պրծավ, Կոլյան տարավ Լենինական: Ունդունիլ տվանք Սիսիանի Տրիկոտաժի ֆաբրիկա, եդավ ուրան շատ գովացին: Մի թուղթ տվան, ասան` տարեք թող Երևան սվերի, էս խոխան շատ խելացի ա: Սվերիլի հետ միաժամանակ աշխատըմ էր: Արամիս վեր պիտի տանինք Գյումրի, էտ վախտ ուրա տնօրենը եկավ, ասեց` Արամ ջան, գնա սովորի, կվերադառնաս ու իմ տեղը կնստես: Հա, թենց պաներ:

-Արամին շա՞տ էիր սիրում:

-Է~, բալաս, էնքան շատ եմ սիրալ, ինքը ինձ հունց տեսնմ էր, ասմ էր. «Մեծ պապի, օգնելու բան կա՞»:

-Իսկ Արամի երազանքների մասին գիտեի՞ք:

-Է~, Արամս երազմ էր կար, իրա աշխատանքի վայրմ տնօրեն նստեր, սիրած ալ ուներ: Հա, մի գոզալ աղջիկ: Բայց Արամիս Գյումրի քինալը խորտակեց ուրան: Առաջի երկու տարին Գյումրիում ճանաչվեց ուրա խելքավ, բայց երրորդ տարին չտեսավ խոխաս:

-Որտե՞ղ է եղել Արամը երկրաշարժի ժամանակ:

-Արամս զաչոտնին հանձնալ ա, համլսարանան տուս եկալ: Համալսարանի առաջին սպասալ ա ընկերուհուն: Ընկերուհու մհար թոխտա կիրալ, վեր տանի քննության վախտ տա ուրան: Հունց երկրաշարժը զգացալ ա, քացալ ա սիրածին փրկի, ընդանա եդը երկուսավ մնացալ են փլատկի տակ:

-Իսկ փրկել հնարավոր չէ՞ր:

-Հնարավոր էր: Մունք, որ լիսանք երկրաշարժի մասին, Կոլյան տանան տուս եկավ, քաց Լենինական, հսալա, մինալ լիսալ ա Արամիս սասը. «Պապա~, օգնի, պապա, փրկեք ինձ»: Պանելների տակին էր մնացալ խոխաս: Մինչև խոխիս հանալ են, էլ չկար: Արամս, ա~խ, Արամս ուրիշ էր:

-Իսկ ընկերուհին փրկվե՞ց:

-Չէ, երկուսն ալ մահացան: Արամս Կոլյի մինուճարն էր, բայց իրա մահից 2 տարի հետո Աստված մեզ երջանկացրեց նորից`Դավիթս ծնվեց:

Գերեզմանի ճամփան սառցակալել էր, բայց այդ սառույցը ոչինչ էր նրանց սառած սրտի համար: