2010 թվականի նոյեմբեր ամիսն էր: Պապիկս բուժվում էր Երևանի սրտաբանական գիտահետազոտական կենտրոնում, որտեղ իրենց կյանքի համար պայքարում էին մանկահասակ, երիտասարդ և մեծահասակ մարդիկ: Երբ մայրս վերադառնում էր հիվանդանոցից, հուզված պատմում էր այդ կենտրոնում բուժվող հիվանդ մարդկանց մասին: Նրանց կյանքը լուսավորվում էր, երբ հայտնվում էին այնպիսի մարդիկ, ովքեր նվիրաբերում էին իրենց արյունը հիվանդների կյանքը փրկելու համար: Անմասն չմնաց նաև մայրս: Հնչեց հեռախոսազանգ: Հիվանդանոցից էին զանգում, պետք էր փրկել երկու ամսական երեխայի կյանքը, որի արյունը համատեղելի էր մորս արյան հետ: Մայրս առանց վարանելու, առաջին իսկ երթուղայինով շտապեց հիվանդանոց: Երեխան այժմ առողջ է:
Այդ դեպքից երկու ամիս էլ չանցած՝ կյանքից հեռացավ սիրելի պապիկս: Եթե ժամանակին լինեին մայրիկիս պես մարդիկ, միգուցե պապիկս էլ հիմա ողջ և առողջ լիներ: Այժմ ես անհանգստանում եմ բուժվող բոլոր մարդկանց համար: Երանի աշխարհում չլինեն հիվանդ մարդիկ: