«Բիլեֆե՞լդ, այն գոյություն չունի»,- ասում են Բիլեֆելդում ապրողները։

Բիլեֆելդը գոյություն չունեցող քաղաք է։ Քաղաք, որտեղ տեղի ունեցող ամեն ինչ մնում է այնտեղ։ Այն գոյություն ունի միայն մարդկանց հիշողություններում, որոնք այնտեղ եղել են։

Բիլեֆելդը չափից դուրս հանգիստ է։ Վախենալու աստիճան հանգիստ։ Երբ գիշերվա 11-ին գարեջրատան կողքով անցնելը ավելի ապահով է, քան որևէ այլ տեղ։

Բիլեֆելդը փոքր շենքերի ու սեփական տների քաղաք է, որտեղի մարդիկ նույնպես գոյություն չունեն։ Բիլեֆելդը հեծանիվ քշող թոշակառուների ու շուտ փակվող խանութների քաղաք է։

Բիլեֆելդի բնակիչները անհոգ են։ Երեկոյան նրանք վերցնում են իրենց հեծանիվները, բացովի աթոռները, ծածկոցները և հավաքվում քաղաքի կենտրոնական հրապարակում։

Բիլեֆելդում մարդիկ շուտ են քնում, իսկ նրանք, ովքեր այդ ժամին հրապարակում են, խոսում են շշուկով, ջերմացնող միջավայրում, որտեղ յուրաքանչյուրը ունի իր փոքրիկ գաղտնիքը, որով ուզում է կիսվել։

Բիլեֆելդում եղանակը փոփոխական է․ ցուրտ առավոտյան, անտանելի շոգ ցերեկվա ժամերին և զով երեկոյան։

Բիլեֆելդի մարդիկ հանգիստ են։ Քաղաքը գոյություն չունի, իսկ մարդիկ չհիշվող են։ Փողոցները՝ ոչ մարդաշատ, իսկ կենտրոնական հատվածները՝ մարդկանցով լի։

Բիլեֆե՞լդ հարցնում եք, այդպիսի քաղաք գոյություն չունի։