Այսօր՝ մեկ, վաղը՝ երկու, հետո՝ երեք և հարյուր քսաներեք. գալու ժամանակն է, բայց ստում է ու ասում, թե չեմ գալու, բայց դե նրան հավատացող չկա։ Ճիշտ է՝ գալու է, ու էդ մեկ, երկու, երեք ու տասը օրը անցնելու է, ու հետո, ինչքան էլ ստի, թե՝ էս երկու օրը նորից գալու է, նրան նորից հավատացող չկա։ Մինչև որ կարմիր գրիչս նորից ջնջի, ջնջի, ու մեկ էլ մի օր հարյուր քսաներեքի փոխարեն մի ուրիշ թիվ լինի։
Գնացած օրվանից մինչ այսօր դեղին տետրիս մեջ կարմիր գրիչն է, նույն կարմիր գրիչը, ու հաստատ մեկ գիծ քաշելով՝ կարող եմ հույս չունենալ, թե շուտ կվերջանա։ Ամեն գիշեր մեկ գիծ։ Գիշեր է. ում կողմից է այդ քունը , չէ՞ որ քնում ես, երբ հոգնած ես, իսկ դու ի՞նչ ես անում քնելու համար: Հոգնո՞ւմ ես, թե՞ կարոտն է հոգնեցնում և ստիպում քնել։ Գիտե՞ս՝ նկարիդ էի նայում ու հանկարծ տեսա ձեռքիդ արյունը ու խառնված մազերդ, մտածեցի՝ երկրաշարժ է այդտեղ, որ այդպես տակնուվրա է , թե՞ քամի է, ու մտածեցի ՝ քամին ուղղակի տարանջատել երկրաշարժից : Դե քամին զովություն է տալիս ։ Շարունակեցի նայել նկարիդ։ Նայում էի նկարիդ ու փետուրով խաղում։ Գիտե՞ս՝ փետուրը մեր արտաքին տեսքն է, ու կարելի է այն քչացնել, եթե դա չափից շատ է. մեր լացն ու կոծն էլ կարելի է քչացնել, չափից շատ է։ Քչացնել ու հաղթանակի մասին միայն մտածել։
ժամանակն է գնալ իմ զինվորի, քո զինվորի հետևից, նրանց ճանապարհը մեկն է. նրանք տանելու են մեզ դեպի հաղթանակ։
Ջախջախված եղեգը չի փշրի, և հանգչող պատրույգը չի հանգցնի: Կրակը հանգելու վրա է, բայց հանգած չէ, արձանը ճաքեր ունի, բայց կոտրված չէ, եղբայրս Ճանապարհին է , բայց դեռ այստեղ չէ։
Ես դեռ նստած կարոտով սպասում եմ դռան զանգին, որ նորից վազեմ դուռը բացելու և տեսնելու, թե երբ է հենց ինքը մեր տան շեմքին կանգնելու։