gayane vardanyan

Ես բանասեր եմ

Բանասիրությունը մասնագիտություն է՝ միշտ արժևորված ու արժևորվող։

Մասնագիտության ընտրությունը լուրջ քայլ ու մեծ պատասխանատվություն է: Ապագադ մի պահ ձեռքդ ես առնում ու լուրջ հայացքով կարևոր ընթացք ես տալիս դրան։ Ես իրականում չեմ պատկերացնում տասներկու-տասներեք  տարեկան աղջնակի հայացքի լրջությունը, բայց որ այդ տարիքում որոշումներս, և հետո արդեն քայլերս լրջագույն էին լինելու՝ դա փաստ է: Որոշել էի՝ բանասեր եմ դառնալու:

Բառարանները մի լավ քրքրելով, մանրակրկիտ ուսումնասիրելով «բանասեր» բառի իմաստն ու նշանակությունը՝ ամեն ինչ պատրաստ էր, երեխայական ոգևորվածությամբ հպարտ կրում էի ապագա բանասեր դառնալու մեծ կոչումը, որն այդ տարիքում երազանքներիս սահմանն էր:

Տարիները ոչինչ չփոխեցին. նույն ոգևորվածությունը, ցանկությունն ու արդեն խելամիտ նպատակները։

Այսօր բանասիրական ֆակուլտետում սովորելով՝ ես հպարտ ասում եմ, որ հասե՛լ եմ: Այո՛, իրականում հասել եմ և նպատակիս հետ հավասար քայլերով գնում եմ առաջ: Գուցե դեռ առաջին քայլերս եմ կատարում, բայց վստահ ու առանց երկմտանքի։

Ապագադ խոստումնալից է, երբ ընտրությունդ տեղին է լինում: Կարևոր է «կարևորի» ընտրությունը։ Համալսարանն իմն է, ինձ շատ հարազատ ու ինձ համար կրթության որակով անգերազանցելին: Մի տեսակ տարբերվող, ամենով ամենաուրիշ Մանկավարժական համալսարանը արդեն առօրյայիս մասն է դարձել: Սա այն կառույցն է, որ տասներկու-տասներեք տարեկան աղջնակի երազանքը տասնութ տարեկանում դարձրեց իրական: Ես հաղթեցի երազանքիս, որ ապացուցեմ՝ իրականություն բառը հենց նրա համար է այդպես կոչվում, որ իր մեջ հասանելիություն ունի, իսկ ամեն երազանք իրական դարձնելու համար պարզապես պետք է ձգտել հասանելիության։