Նստած մտածում եմ, մտածում ու չեմ հավատում, որ իմ վերջին դպրոցական սեպտեմբերն է: Չեմ հավատում, թե չեմ ուզում հավատալ. չգիտեմ: Է~ , ոնց անցավ ժամանակը, էդպես էլ չհասկացա: Բայց մի բան հաստատ է. դպրոցական օրերն անփոխարինելի են:
Հիշում եմ առաջին սեպտեմբերի մեկս: Իմ երկու պոչիկները, մի ձեռքով մայրիկիս ձեռքն էի բռնել, մյուսով` ծաղիկները, առաջին ուսուցչիս համար գնված: Պայուսակս եմ հիշում մեծ ու ծանր, որը հազիվ էի գցում ուսերիս, դասընկերներիս ժպիտներն եմ հիշում… Հիշում եմ ու չեմ հավատում, որ ես արդեն տասներկուերորդ դասարան եմ փոխվել: Ախր, ե՞րբ անցավ ժամանակը:
Ամեն տարի օգոստոսին սպասում էի դասերի սկսելուն, որ սկսեմ լավ սովորել: Դեռ մի բան էլ խոստանում էի բարձր գնահատականներ ստանալ: Ճիշտ է, մենակ խոստանում էի: Թե ասա` Գայանե ջան, դու մաթեմից բարձր ստացո՞ղ ես, որ խոստումներ ես տալիս: Մնացածը բարձր ստանալ ստացվում էր, բայց հանրահաշիվն ու երկրաչափությունը չէր ստացվում: Հետո ի՞նչ, բնագիտամաթեմատիկական հոսքում եմ սովորում. հոգով հումանիտար եմ:
Երկար պատմություն է: Չբացվեց հումանիտար հոսք, ես էլ ուրիշ դպրոց չգնալու համար այդ հոսքում մնացի: Բայց միչև հիմա զարմանում եմ, թե ոնց եմ կարողացել ամեն օր մաթեմատիկա ու ֆիզիկա սովորել: Ապրի Գայանեն: Դե լավ, հերիք է բողոքեմ, մեկ է` սովորածս ինձ պետք է գալու (Հա, բա չէ՞):
Այսօր առաջին անգամ հանդիպեցի հայոց լեզու պարապող ուսուցչուհուն` կրկնուսույցիս, ով ինձ համար պետք է բացահայտեր շտեմարանների անծայրածիր աշխարհը: Առաջին հայացքից բարի, բայց միևնույն ժամանակ, խիստ թվաց ինձ: Դե ի՞նչ ասեմ, առաջին տպավորությունս լավ էր: Սպասենք մնացած տպավորություններիս:
Ահա, սկսվում են իմ դաժան օրերը: Շտեմարան, շտեմարան, շտեմարան ու էլի` սովորել, սովորել, սովորել: Հենց առաջին օրով ուսուցիչս հանձնարարություններ տվեց, ես էլ խելոք-խելոք լսում էի ու սպասում, որ հասնեմ տուն ու անեմ: Առաջին օրերին միշտ էլ սիրով ես դաս անում, բայց այ, հետո…
Ըհը, դպրոցից էլ զանգեցին` գրքերը ստանալու ժամանակն է: Ո՞վ է հասցնելու պարապող առարկաների հետ այլ առարկա էլ սովորել, չեմ հասկանում: Այնքան էլ հաստ գրքեր են, ափսոս, շատերը չեմ էլ բացելու: (Անկեղծանում եմ, կներեք, ուսուցիչներ, փաստը մնում է փաստ: Դուք եք ասում, որ ստել չի կարելի): Խոսում եմ, էլի, բայց թե այսքանը ոնց եմ հասցնելու, չգիտեմ…