Հո՜ւհ: Հազիվ, վերջապես վերջացան մեր այդքան սիրելի ու այդքան ձանձրալի արձակուրդները։ Ընդհանրապես արձակուրդները տալիս են նրա համար, որպեսզի մարդիկ՝ այս պարագայում աշակերտները, չակերտավոր ասած հանգստանան, բայց այս անգամ այդպես չէր։
Մեր և մեր հարևան պետություններում տարածվեց H1N1 վիրուսը։ Դե լավ, մի կողմ դնենք տխուր թեմաները ու շարունակենք։ Այդ վիրուսի պատճառով էլ երկարաձգվեցին արձակուրդները։ Ու այդ արձակուրդը ոչ թե հանգստանալու, այլ ավելի շատ հոգնելու առիթ հանդիսացավ։
Եվ այսպես, սկսվեց ամենաանտանելի երևույթը, դե ես միշտ էլ չեմ սիրել դա։ Արթնանալ վաղ առավոտյան, մինչդեռ արձակուրդներին՝ քնի՛ր ինչքան ուզում ես, նստի՛ր ինչքան ուզում ես, խաղա՛ ինչքան ուզում ես․․․ Բայց դե ձմռանը առավելագույնը 1 ժամից ավել չի լինում դրսում կանգնել, առավել ևս խաղալ։
Դե, ինչպես միշտ զարթուցիչը ապտակեց ինձ, և ես վեր թռա անկողնուցս։ Գնացի դպրոց, բարևեցի բոլորին ում հանդիպեցի ու հեռվում նկատեցի Բորիսին։ Մեր երկուսի միջև բարև բառը հարաբերական է ասված, ձեռքով-ոտքով, աչքով-ունքով, վերև-ներքև ու տենց մի երեսուն վայրկյան, մինչև ավարտվեց մեր այդ «ծիսակարգը»։ Դասերը լավից-վատից վերջացան։ Ճանապարհին տղաների հետ խոսելով ու մտովի կիսվելով մեր ամանորյա սեղանի պարունակությամբ ու կարոտելով այդ համով օրերը, գնում էինք տուն։ Իսկ երբ ոգևորված խոսում ենք ինչ-որ համով կամ հետաքրքիր բաներից, հասնում եմ տուն դասերի ավարտից մեկ ժամ անց, մինչդեռ դպրոցից տուն տասը րոպեի ճանապարհ է։
Մտա տուն հոգնած, սոված, ընկա բազմոցին, հանգստացա, ճաշեցի, օրս անցկացրեցի ու հիմա նստած գրիչը ձեռքիս գրում եմ այն մասին, ինչը հենց նոր դուք կարդացիք։
Հ․Գ․ Դե արի ու ամեն օր զարթուցիչի ապտակին դիմացիր մինչև ամառ։