-Ան, ի՞նչ կա:
-Բան չկա, նստած եմ, իսկ քո մո՞տ…
-Ինձ մոտ էլ: Վաղը գալու ես, չէ՞, դպրոց:
-Հա, գալու եմ:
-Դե վաղը կտեսնվենք:
Դպրոցում ամբողջ օրը միասին էինք, խոսում էինք, քննարկում մեզ հետաքրքրող բաները, բողոքում, կիսվում, պատմում նորություններ:
Տուն էինք գնում միասին, տուն էինք հասնում ու ժամեր անց էլի կամ հեռախոսով էինք խոսում, կամ գրում էինք իրար։
Մենք չէինք հոգնում իրարից, չնայած շատերն էին մեզ համոզում, որ եթե մարդ մեկի հետ շատ է շփվում, հոգնում է։
Երբ նստում էինք իրար կողքի, գրում էինք մեր սիրելի գրքի և մուլտիկի հերոսների անունները։
Պարտադիր պայման էր ֆիզկուլտուրայի ժամին հանդերձարանի հայելու մոտ նկարվելը, հետո բարձր ծիծաղելը։ Շատերին տարօրինակ էինք թվում, բայց դա մեզ չէր հուզում, ու մեր «ավանդույթները» շարունակում էինք։
Հիմա պատմածիս պես չի, Սիլվան հիմա ինձ հետ չի դպրոցում, ոչ էլ ես իրենց տան մոտ եմ ապրում, մեր միջև համար շա՜տ մեծ հեռավորություն կա։
Հիմա դասից տուն գալուց էլ չենք խոսում մեր այդ օրվա դասերից, չենք քննարկում մեր օրը: Հարցնում ենք, թե ոնց ենք, ոնց են դասերը և ամենակարևոր հարցը.
-Շաբաթ, կիրակի գալո՞ւ ես գյուղ։
Երբ գալիս է գյուղ, ուրեմն շաբաթ օրը անպայման պետք է տեսնենք իրար, ու առանց դադարի խոսենք: Միայն այն ժամանակ ենք լռում, երբ ուտում ենք, կամ մեկը գալիս է մեզ մոտ։
Վերջին հանդիպման ժամանակ ասացի.
-Ուզում եմ նյութ գրել իմ ու քո ընկերության մասին:
-Վախ, շատ լավ ա…
Ու միասին որոշեցինք, որ նաև նյութ կգրեմ էն ժամանակ, երբ կատարված կլինեն մեր երկուսի երազանքները. Սիլվան կլինի ոստիկանական համազգեստով, իսկ ես լրագրողի ձայնագրիչով։
Մենք միասին, կարելի է ասել, երկար ճանապարհ ենք անցել ու պիտի դեռ անցնենք: Մեր ընկերությունը երբեք չի հնանում և անցյալով չենք խոսում նրա մասին։ Մենք միշտ մտածում ենք ապագայի մասին։