Մեզնից յուրաքանչյուրը ինչ-որ բանի մասնիկն է կազմում՝ մեր ընկերների, մեր ընտանիքի: Ես և իմ նման շատերը հավելել ենք այս շարքը և դարձել ավելի մեծ ընտանիքի մի փոքր մասնիկը: Հետաքրքրե՞ց, թե որն է այդ ընտանիքը: Այդ մեծ ընտանիքը մենք կոչում ենք «Մանանա»:
Արդեն երկու տարի: Կյանքիս լավագույն պահերից շատերը կապվում են «Մանանայի» հետ:
Եթե այս պատմությունը լսել կամ կարդացել եք, ապա կարդացեք ևս մեկ անգամ, այն ձեզ շատ բան կտա:
Սկսեմ սկզբից: Մեզ ասացին, որ շաբաթ oրը պետք է գնանք դպրոց: Իրականում ես չէի ուզում գնալ, քանի որ ուզում էի քնել, բայց, դե ինչ արած, գնացի: Պարզվեց մենք հանդիպելու ենք «Մանանայի» թիմի հետ: Նշեմ, որ մեզ ասել էին, որ եթե գնանք հանդիպմանը, դետեկտիվ կինոներ ենք նկարելու, դե, իհարկե, հասկացաք, որ ոչ թե դետեկտիվ, այլ դոկումենտալ: Շարունակեմ: Շաբաթ առավոտյան արթնացա, դժգոհ դեմքով գնացի դպրոց՝ «դետեկտիվ» կինոներ նկարահանող խմբի հետ հանդիպման: Մի քանի շաբաթ անց զանգեցին «Մանանայից» և ասացին, որ «Զիկատար» բնապահպանական կենտրոնում մարտի հինգից ութը անց են կացնում գործնական դասընթաց: Այս անգամ մեծ ուրախությամբ համաձայնեցի մասնակցել: Պարզվեց, որ այս որոշումը իմ կյանքում ընդունած որոշումներից ամենակարևորներից մեկն էր:
Արդեն երկու տարի, ու այսքան հրաշալի պահեր, որ կցանկանայի ևս մեկ անգամ ունենալ:
Երբ իմացա, որ ճամբարին մասնակցելու եմ, ուրախությանս չափ չկար: Ասեմ, որ ամեն անգամ, երբ իմանում էի՝ նոր բան է կազմակերպվելու, շունչս պահած սպասում էի, թե երբ են զանգելու ու ասելու, որ ես ընտրված մասնակիցների շարքում եմ:
Վաղուց գիտեի, որ ապրիլին կայանալու է պատանի թղթակիցների առաջին մրցանակաբաշխությունը: Մտածում էի՝ գոնե հրավիրեն: Ես դրանից էլ շատ կուրախանայի, և այդպես էլ եղավ, երբ արդեն հույսս կտրել էի: Անհամբեր սպասում էի ապրիլի 28-ին: Վերջապես եկավ այդ օրը. լիքը մարդիկ, ընկերներ, որոնց երկար ժամանակ չէի տեսել: Երբ սկսվեց մրցանակաբաշխությունը, արդեն ինձ լիակատար ուրախ էի զգում, որովհետև ցանկություններիցս մեկն արդեն իրականացել էր: Բայց ամեն ինչ դեռ նոր էր սկսվել, երբ անունս արդեն հարյուր լավագույնների մեջ էր, իսկ երբ հաղթող ճանաչվեցի կոնկրետ անվանակարգում, չեմ կարող բացատրել, թե ինչքան ուրախ էի: Դա իմ առաջին մեծ հաջողությունն էր և ամենաերջանիկ պահերիցս մեկը: Երբեք չեմ մոռանա այդ օրը, ժամը, պահը:
«Մանանան» ինձ կարճ ժամանակում տվեց այն, ինչին հասելու համար շատերը դեռ երկար ճանապարհ ունեն անցնելու, իսկ ես արդեն հասել եմ դրան ու առաջ եմ շարժվելու:
Այս երկու տարիների ընթացքում «Մանանան» ինձ տվեց լավագույն ընկերներ, լավագույն պահեր, լավագույն միջավայրը, գիտելիք ու «դետեկտիվ» ֆիլմեր նկարահանելու հնարավորություն:
Ուրախ եմ, որ այդ մեծ ընտանիքի անդամն եմ: