-Տեսնես ի՞նչ է ասելու Զանուսսին:

-Իսկ ո՞վ է Քշիշտով Զանուսսին:

Նմանատիպ հարցերով սկեսեց մեր օրը:

Մենք` «Մանանացիներս», մեդիա ճամբարի շրջանակներում հադիպում ունեցանք աշխարհահռչակ լեհ կինոռեժիսոր Քրիշտով Զանուսսիի հետ: Մեզանից ոչ ոք պատկերացում չուներ, թե ինչպես է անցնելու այդ հանդիպումը, քանի որ հանդիպումները, որոնք բաղկացած  են զրույցներից, հաճախ ձանձրալի են ստացվում:

Ահա եկավ սպասված պահը, և Զանուսսին ներս մտավ. «Արվեստը տարիք չի հարցնում: Օրինակ` ռեժիսոր Մանուել դե Օրիվերան, երբ սկսել է ֆիլմեր նկարահանել, վաթսունչորս տարեկան է եղել. կարեոր չէ. մեծ ես, թե փոքր, կարևորը` կա ցանկություն, և դու պետք է հետևես նրան»:

Հետո Զանուսսին սկսեց պատմել, թե ինչ է ֆիլմ ասվածը:

-Ֆիլմը ծնվում է խոսքից, հոգու խոսքից, և շատ կարևոր է, որ յուրաքանչյուր ռեժիսոր հասկանա, թե որն է իր հոգու խոսքը:

Հետո նա ավելացրեց.

-Իմ վերջին նկարահանած ֆիլմը արտահայտում է իմ հոգու խոսքը, թեև նկարահանելով այդ ֆիլմը, ես շատ խոչընդոտների և քննադատությունների  հանդիպեցի, հատկապես, ֆեմինիստների կողմից:

-Ֆեմինիստը դա կանանց հատուկ ժանր է,և նման է խոլեստերինի ,-ասաց վարպետը:

Իսկ թե ինչու հենց ֆեմինիստների կողմից, որովհետև ֆիլմում բացասական կերպարը կին է, բացասկան ասելը մեղմ է ասված:

Հետո վարպետը ասաց.

-Ավելի լավ է ֆիլմը ցույց տամ, որովհետև ռեժիսորը, որը եկել է և անընդհատ խոսում է, կասկածելի է թվում:

Մենք իհարկե դիտեցինք ֆիլմից միայն հատվածներ, բայց ֆիլմը այնքան էր ինձ դուր եկել, որ երբ հետ վերադարձա ճամբար, դիտեցի այն ամբողջությամբ:

Ֆիլմի իմաստը շատ խորն է, շատ վեհ. դժվար թե բոլորը կարողանան հասկանալ:

Ֆիլմը, երբ ցուցադրվում էր դահլիճում, լեհերեն էր, բայց ռուսերեն սուբտիտրերով: Իմ կողքին էր նստած իմ շատ սիրելի Շուշանիկը, և նա չէր կարողանում կարդալ սուբտիտրերը, քանի որ մոռացել էր ակնոցը, և ես Շուշանիկի համար կարդում էի, որ նա լսի: Հիմա կմտածեք, թե ի՞նչ կապ ուներ այս ամենը ֆիլմի կամ Զանուսսիի հետ: Այն կապը, որ Շուշանիկը այն եզակի մարդկանցից մեկն է, որ համոզված եմ, հասկանում է ֆիլմի և առհասարակ արվեստի այդ վեհ ու խորը իմաստը:

Հիմա բոլորիդ հետաքրքրում է, թե ինչի մասին է ֆիլմը: Իսկ ֆիլմը սիրո և հավատքի մասին է: Սեփական կարծիքս չեմ կարող արտահայտել, քանի որ այս երկու երևույթների մասին խոսելու համար մարդ պետք է որոշակի հասունության հասնի, որի համար կարծում եմ դեռ փոքր եմ: Փոխարենը կասեմ, թե ինչ ասաց Զանուսսին.

-Սերը դա զգացմունք չէ, սերը դա ծանր աշխատանք է, սերը դա ամենօրյա ծանր աշխատանք է…

Հետո սկսեց հարցուպատասխան:

-Կներեք, ես գիտեմ, որ դուք ինը շուն եք պահում, իսկ դա ձեզ չի՞ խանգարում,-հարցրեց ներկաներից մեկը:

Վարպետը պատասխանեց.

-Իսկ ո՞վ ասաց, որ ես եմ շներին պահում, այդ շներն են ինձ պահում: Երբ ես ընկճված եմ լինում մի անգամ նայում եմ շներիցս մեկի աչքերի մեջ, և ամեն ինչ մոռացվում է:

Հետո ընկերներիցս մեկը հարցրեց.

-Իսկ մեզ` որպես երիտասարդ ռեժիսորների, ի՞նչ խորհուրդ կարող եք տալ ապագայի համար.

-Ամենամեծ խորհուրդը, որ կարող եմ տալ, դա այն է, որ երբեք ձեր եսը չկորցնեք և չսիրահարվեք ինքներդ ձեզ, քանզի գրեթե բոլորը տառապում են նարցիսիզմով, և հենց դա է սպանում մարդկանց…,-պատասխանեց մեծն վարպետ Քշիշտով Զանուսսին: