Լուսանկարը՝ Լեւինե Համբարձումյանի

Առավոտյան արթնացա և գնացի դասի: 10 րոպե անց՝ Անահիտը և Սոֆյան նույնպես եկան: Սոֆյան լայն ժպիտով ասաց.

-Շնորհավորե՛ք Անահիտին:

-Ինչի՞ համար,- հարցրեցի ես:

-Որովհետև Անահիտը գրավել է առաջին մրցանակային տեղը՝ համայնքի մասին իր գրած շարադրությամբ: Ես ուրախացա և շնորհավորեցի նրան: Բայց ցավալին այն էր, որ մենք առաջին երեք ժամերին կիսամյակային գրավոր աշխատանք ունեինք, իսկ Անահիտը պետք է ժամը 11-ին գնար Գավառ, որպեսզի ստանա իր մրցանակը: Նա ստիպված եղավ մնալ և գրել իր գրավորը: Բայց վերջին ժամին 15 րոպեում վերջացրեց իր գրավորը, որպեսզի չուշանա նշված ժամից: ժամեր անց նա եկավ իր մրցանակների հետ, և ես՝ ինչպես իսկական լրագրող, որոշեցի հարցազրույց վերցնել այդ կարևոր պահին:

-Անահի՛տ, ինչպե՞ս իմացար այդ մրցույթի մասին:

-Մեր դասղեկ Գայանե Քոլոզյանը դասի ժամին հայտարարեց մրցույթի մասին:

-Իսկ ինչպե՞ս որոշեցիր մասնակցել:

-Գնացի տուն, 2 ժամ մտածեցի շարադրության մասին և մի գեղեցիկ շարադրություն գրեցի: Տվեցի դասղեկին և երկար սպասելուց հետո իմացա, որ Նորատուսից 10 աշակերտ էլ են մասնակցել, բայց միայն իմ շարադրությունն է հավանության արժանացել:

-Իսկ ե՞րբ իմացար, որ քո շարադրությունը Գավառում գրավել է առաջին տեղը:

-Դեկտեմբերի 7-ն էր, Գավառից զանգեցին և շնորհավորեցին: Ասացին, որ ես առաջին տեղն եմ գրավել: Իսկ հետո ինձ զանգեց դասղեկս և ասաց, որ դեկտեմբերի 8-ին գնամ Գավառ, որպեսզի ստանամ մրցանակս: Ես անչափ ուրախացա: Լույսը բացվեց, գնացի Գավառ՝ իմ մրցանակի հետևից:

Ես կարծում եմ, որ բոլոր երեխաներն էլ ունեն հետաքրքիր մտքեր, պետք է լինել համարձակ ու գրել, մասնակցել տարբեր մրցույթների, թղթակցել տարբեր կայքերն: Վստա՛հ եղեք, որ անպայման կնկատեն ու կգնահատեն ձեզ…