Ամառը սովորաբար ես անցկացնում եմ տատիկիս տանը՝ Օձունում: Մեր գյուղը գտնվում է սարերի մեջ՝ հարթավայրի վրա:
Մի օր սովորականի նման նստած զրուցում էինք և որոշեցինք գնալ Դեբեդ գետը։ Հաջորդ օրը ես, մորաքույրս, մեր գյուղի հարևանը ու նրա շունը՝ Թութոն, պատրաստվեցինք ու ճանապարհ ընկանք։
Դեբեդին հասնելու համար պետք է իջնեինք ձորը։ Ծառերի ճյուղերը, թփերի փշերը, ցեխն ու ջուրը հաղթահարելով՝ հասանք մի արահետի։ Անցնելով մի քանի կիլոմետր՝ իջանք Դեբեդի ափը։ Նստեցինք մի քիչ հանգստանալու, լողացինք գետի մեջ, հաց կերանք, զրուցեցինք ամեն ինչից մի քիչ։ Արդեն արևը մայր էր մտնում։ Հոգնած սպասում էինք մեքենայի, իսկ մեքենա չկար: Բայց քանի որ արդեն մթնում էր, որոշեցինք բարձրանալ ոտքով։ Ոլորանները շատ երկար էին։ Վերջապես եկավ մեր բարեկամներից մեկը, որ մեզ տուն տանի, բայց նա չհամաձայնեց վերցնել Թութոյին։

Մինչև հասանք գյուղ, տեսանք շունն արդեն տան մոտ մեզ է սպասում։ Ես ինձ շատ վատ զգացի, որ  մենակ ենք թողել մեր արդեն հավատարիմ դարձած ընկերոջը։