Դիլիջանում եղանակը անձրևային է, ու ես նորից նստած մեր պատշգամբում՝ նայում եմ երկնքին ու մտածում։ Այսօր թռչունները շատ են, տեսնես ո՞ւր են թռչում։ Թռչունները կթռչեն, էլի հետ կգան, իսկ եթե տարինե՞րը թռչեն, կարո՞ղ են հետ գալ։ Զգացի, որ շատ ծանոթ մտքեր են, մի անգամ էլ են առիթ ունեցել գլխումս հայտնվելու։ Բայց ե՞րբ։ Հա, հիշեցի, վերջին զանգին։
Վերջին զանգ, դպրոցի բակ, սև ու սպիտակ հագուստներ, ժպտացող դեմքեր ու իմ արտասվախառն աչքերը։
-Հը՞ն, Լուս, խի՞ ես լացում, ի՞նչ ա եղել,- լսում եմ դասընկերոջս ձայնը։
-Ախր, վերջին զանգ ա։
-Գի՞ժ ես, նենց ես ասում, ոնց որ քո վերջին զանգը լինի։
Իրոք, իմ վերջին զանգին մի տարի կա դեռ, բայց ախր, ժամանակը այնքան արագ է թռչում, որ շուտով հերթը ինձ էլ կհասնի։ Իսկ ես չեմ ուզում մեծանալ…
Գա՞նք իրականություն՝ ներկա։ Ամառային արձակուրդներ, օգոստոս, հաշված օրեր սեպտեմբերի 1-ին։ Հիմա իրոք այս տարի իմ վերջին զա՞նգն է լինելու։ Ավարտելո՞ւ ենք, ամեն մեկս մի տե՞ղ գնանք։ Տեսնես՝ տարիներ հետո կհանդիպե՞նք։ Թռչում են, էլի, տարիները, իսկ մենք հաճախ չենք նկատում։
-Լո՞ւս։
-Հա՞, մամ։
-Արի՛, հաց ենք ուտում։
Արդեն պիտի գնամ, մտքերս էլ կիսատ մնացին, լավ, հետո կշարունակեմ։ Վերջին անգամ նայում եմ երկնքին․ թռչուննե՞րն էլ թռան։