-Բարև,- ասաց տատիկս:

-Բարև ձեզ,- ասացի ես:

-Թոռնիկս ա:

-Բա մազերը ինչի՞ են սենց սպիտակ,- լսվեց այս ամառվա ամենաշատ տրվող հարցը, որը հուզում է գրեթե ամեն ինձ անծանոթ մարդու:

-Պապայի պես ա. իրա մազերն էլ են շուտ սպիտակել:

-Հա… Դե էս հարցի լուծումը հեշտ ա: Կարա ներկի:

-Հեսա, որ մի քիչ էլ մեծանա, կներկի,- վստահորեն ասաց տատիկս:

Տասը տարեկան էի, երբ մայրիկս նկատեց, որ մեկ սպիտակ մազ ունեմ:

-Ես սպիտակ մազ չունեմ,- ասում էի ես, մինչև մեկ տարի անց դրանք չշատացան:

Հայրիկիս մազերն էլ են շուտ սպիտակել: Եվ քանի որ հայրիկիս շատ եմ նման, իմ մազերն էլ շուտ սպիտակեցին:

Ժամանակի ընթացքում դա սկսեց ինձ դուր գալ:

Վերջերս իմ սպիտակ մազերը ավելի տեսանելի դարձան: Բայց ես մինչև հիմա հավանում եմ դրանք (իսկ ի՞նչ վատ բան կա լավ որակով, հաստ, չոր, խիտ, տեղ-տեղ սպիտակ մազերի մեջ): Բոլորին թվում է, որ ես տանել չեմ կարողանում իմ մազերը. ուզում եմ ներկել դրանք:

-Էս մազերդ ներկե՞լ ես,- ասում են ինձ մոտ քսան րոպե ծանոթ մարդիկ:

-Չէ, սպիտակել են:

-Ինչ հավես ա: Ոնց որ վերցրած լինես հատ-հատ ներկած լինես:

-Էս քո մազերը սպիտակե՞լ են,- ասում են ինձ որոշ չափով ծանոթ մարդիկ:

-Դե, հա:

-Երևի շատ մտածելուց ա:

-Հըմ,- ասում եմ ես:

«Ինչ «սրամիտ» կատակ էր»,- մտածում եմ այդ պահին:

-Էս քո մազերը սպիտա՞կ են,- ասում է անծանոթ ինչ-որ մեկը (օրինակ՝ խանութի վաճառողուհին, փոքր երեխաներ, անծանոթ կին)` ապշած հայացքը դեմքին:

-Դե… հա,- զարմացած նրա հայացքից՝ պատասխանում եմ ես:

-Ինչ հետաքրքիր ա,- շարունակում է զարմանալ:

Բայց սա մի քիչ թեթև տարբերակն էր: Լինում է նաև այսպես.

-Էս ինչի՞ ես սենց շուտ ծերացել:

-Բայց ես չեմ ծերացել:

-Կատակ էի անում: Մազերիդ հետ էի: Իսկ ինչի՞ են սենց շուտ սպիտակել:

Ո՞վ կարող է դիմանալ այս խոսքերին բացի ինձնից: Գիտե՞ք՝ յուրաքանչյուրին հերթով բացատրել եմ, որ դա ժառանգական է, նույնիսկ ծերանալու մասին «կատակից» հետո:

Բայց ինչո՞ւ է գրեթե ամեն անծանոթ զրուցակից (անծանոթ զրուցակիցներից 10-ից 9-ը) անքաղաքավարի ձևով միանգամից տալիս այդ հարցը: Չնայած՝ ես նրանցից ոչ մեկին չեմ ճանաչում: Հիշում եմ միայն նրանց զարմացած, կարեկցանքով լի դեմքերը: