Շատ մարդկանց հուզում է այն հարցը, թե ինչու եմ ես միշտ ժպտում: Հաճախ մարդիկ ասում են, թե ես երբեք տխուր չեմ լինում, որովհետև ինձ չեն տեսել տխուր: Դասընկերս էլ ասում է, որ ես ունեմ քար սիրտ, միշտ ժպտում եմ:
Մի անգամ գրականությունից դաս էի պատմում, պատմեցի վերջացրեցի, ընկերներս նախորդ դասերից ինձ հարցեր տվեցին, և ես իրենց հարցերին պատասխանեցի ժպիտը դեմքիս: Ուսուցչուհիս հարցրեց, թե ինչն է ժպիտիս պատճառը, անգամ ժպտում եմ այն ժամանակ, երբ իր տված հարցերին չեմ պատասխանել: Ես չկարողացա պատասխանել ուսուցչուհուս հարցին, որովհետև չէի ուզում ասել բոլորի ներկայությամբ:
Այսօր 17.am-ի շնորհիվ որոշեցի պատասխանել այդ հարցին, որ հուզում է բոլորին:
Ասում են, թե ով միշտ ժպտում է, հոգին միշտ տխուր է լինում: Ես ժպտում եմ, որ ցույց չտամ իմ տխրությունը: Ժպիտս միշտ ծածկում է տխրությունս, ու ես շատ ուրախ եմ, որ ժպիտս միշտ ինձ հետ է և թույլ չի տալիս, որ մարդիկ նկատեն տխրությունս:
Գիտեմ, ոչ բոլորն են ուզում ինձ ժպտալուց տեսնել, գիտեմ նաև, որ մարդիկ էլ կան, ասում են, որ շատ գեղեցիկ ժպիտ ունեմ, և այն ինձ շատ է գեղեցկացնում:
Ուզում եմ մարդկանց ասել, որ միշտ ժպտան, ժպտան նաև այն ժամանակ, երբ ամենից շատ ուզում են լաց լինել: Ցույց մի տվեք ձեր տխրությունը,թող նրանք կարծեն, որ դուք ուրախ և կատարյալ մարդ եք: Հաճախ ժպտացեք, ժպիտը ամենամեծ զենքն է այս աշխարհում: Հաղթեք ժպիտով: