Ինձ հուզում է ապրիլյան պատերազմը: Մինչև իմ եղբոր բանակ գնալը դրա մասին չէի էլ մտածում, բայց արդեն վախենում եմ և աղոթում եմ բոլոր զինվորների համար, չնայած՝ եղբայրս արդեն եկել է: Չեմ հասկանում, թե ինչու են մարդիկ կռվում, արյուն թափում հողակտորի համար: Շատ կուզենայի, որ բոլոր մարդիկ, բոլոր պետությունները լինեին միասնական և խաղաղ:
Նոնա Եղիազարյան
***
Սովորական մի օր զրուցում էի ընկերուհուս՝ Անիի հետ:
-Է՜, հոգնել եմ արդեն այս միապաղաղ ու ձանձրալի օրերից: Տանից՝ դասի, դասից՝ տուն,-ասացի ես:
-Ո՜ւֆ, ես էլ: Մի բան չկա զբաղվենք,- շարունակեց Անին:
-Հա էլի: Օրինակ, եթե ես լինեի քաղաքապետ, քաղաքում կհիմնեի ժամանցի վայրեր: Ինչո՞ւ երևանցիները կունենան հազար ու մի ժամանցի կենտրոններ, իսկ մենք՝ ոչ:
-Ճիշտ ես: Բայց գիտես, որ հաստատ քաղաքապետ չես լինի: Էնպես որ, իզուր ես երազում:
-Դե, գիտեմ, բայց ասա, որ լավ կլիներ, եթե մենք էլ կարողանայինք դասերը թողնել և մի փոքր զվարճանալ:
-Հա, շատ լավ կլիներ: Բայց մի՛ մտածիր, մի օր մենք էլ կունենանք մեր երազանքների քաղաքը:
Մենք դեռ սպասում ենք:
Անժելա Կարապետյան
***
Երեկո էր, ես ու քույրս զրուցում էինք: Եվ հանկարծ քույրս մի հարց տվեց.
-Նան, ինձ շատ ա հետաքրքրում, տիեզերքը մինչև ո՞ւր ա հասնում:
Մի պահ այդ հարցն ինձ տարօրինակ թվաց, հետո սկսեցի մտածել: Իմ ուղեղում տիրեց կատարյալ դատարկություն: Իսկապես, մինչև որտե՞ղ է ձգվում այդ անսահման մթությունը: Անիմաստ համարեցի այս հարցի պատասխանը փնտրել համացանցում, հարձուփորձ անել ուրիշներից, քանի որ պատասխան, միևնույնն է, չէի ստանա:
Նանե Հովհաննիսյան
***
Ժամանակ կար, երբ մարդիկ կռվում էին վայրի կենդանիների և ցեղերի դեմ, որպեսզի կարողանան գոյատևել: Սակայն ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ փոխվեց: Մարդը սկսեց կառուցել գյուղեր, քաղաքներ, և թվում էր, թե այլևս պատերազմի անհրաժեշտություն չկա, բայց այս անգամ մարդիկ սկսեցին կռվել ոչ թե կենդանիների, այլ մարդկանց դեմ: Դրա վառ օրինակներից մեկը հենց ապրիլյան քառօրյա պատերազմն էր: Ինչքա՜ն զինվորներ մահացան և ինչքա՜նը դարձան հաշմանդամ: Մայրերը, սպասելով իրենց զավակների վերադարձին, ստացան նրանց զոհվելու լուրը:
Ինձ հուզում է այն, որ աշխարհն անտարբեր է մեր արդար, հանուն հայրենիքի ազատության մղվող պայքարի նկատմամբ:
Անի Հարությունյան
***
Հայաստանում աշխատատեղերը շատ քիչ են: Գրեթե բոլոր ընտանիքների հայրերը Հայաստանում չեն, այլ, այսպես կոչված, գնացել են «խոպան»: Իմ հայրը նույնպես գնացել է արտագնա աշխատանքի, և ես շատ կցանկանայի, որ նա իմ կողքին լիներ:
Ինձ նաև շատ է հուզում այն, որ իմ քաղաքում չկան կինոթատրոններ և սրճարաններ, որի պատճառով մենք դասարանով ֆիլմ դիտելու համար Երևան ենք գնում: Իսկ եթե մեր քաղաքում լինեին ժամանցի վայրեր, մենք կգնայինք քաղաքից դուրս, օրինակ՝ Դիլիջան:
Էդգար Ստեփանյան
***
Ինձ հուզող հարցերից մեկն այն է, որ այսօր իմ քաղաքը չունի այգիներ, խաղահրապարակ, անմխիթար վիճակում են ճանապարհներն ու փողոցները: Ափսոսում եմ, որ մեր երկրում այսքան թերություններ կան, բայց խոստանում եմ, որ դրանք իմ և իմ սերնդակիցների կողմից ապագայում կկարգավորվեն: Մենք կշենացնենք ու կգեղեցկացնենք մեր քաղաքը:
Նարե Շաբոյան