Իմ լիճը. ասում եմ իմը, որովհետև ամբողջ օրը լճի հետ եմ: Իմ սենյակի պատուհանից երևում է Սևանա լիճը՝ իր ամբողջ հմայքով: Ամեն օր՝ օրվա տարբեր ժամերի, լիճն իմ հետ է, ես՝ լճի:
Անձրևից հետո ծիածանը լճի վրա, երկնքի արտացոլանքը լճի մեջ, ալիքների ծփանքը, որը ես ամեն օր լսում եմ: Ամեն օր առավոտյան վազում եմ դեպի լիճը, լվացվում նրա զանգակ ջրով:
Իմ տոներն էլ են կապված լճի հետ: Վարդավառին լիճ ենք իջնում, լողում, ջրվում, ուրախանում: Բա Համբարձմանը, թաղի երեխեքով իջնում ենք ջուր գողանալու: Ջուր գողանալու խորհուրդն այն է, որ ջուր գողանալիս ընդհանրապես պիտի չխոսեն: Մի օր ջուր գողանալու գնացինք ես, եղբայրներս, մեծ եղբորս կինն ու որդին:
Մեծ եղբորս տղան` Անդրանիկը, շատ չարաճճի է: Պատկերացրեք մինչև լիճ գնալը ինչքան ենք համոզել, որ չխոսի: Եվ այսպես, գնում էինք լիճ, որոշեցինք, որ փողոցն անցնելուն պես պիտի էլ չխոսենք: Փողոցն անցանք ու թարսի պես, գյուղի նախրչիները դեմներս ելան ու բարևեցին, մենք լռեցինք: Ձկնորսները իջնում էին լիճ, բարևեցին, ծիծաղեցինք, բայց էլի չբարևեցինք: Քիչ անց հարսիկիս զանգեց իր մայրը, Աստված իմ, հարսիկս միացրեց հեռախոսը, բայց չխոսեց: Երբ նա զգաց, որ չի կարողանում հասկացնել, որ զբաղված է, անջատեց հեռախոսը:
Վերջապես ջուրը գողացանք, գնացինք տուն ու պատրաստվեցինք Համբարձման տոնին: Տեսեք, թե այդ տոնը նշելու համար ի~նչ փորձությունների միջով անցանք: