Սիրուշն ինձ հանդիպած եզակի աղջիկներից է, որի սերը ֆուտբոլի նկատմամբ գալիս է ոչ թե ժամանակի տենդենցներից ու մոդայից, այլ ֆուտբոլի նկատմամբ դեռ շատ վաղ տարիքից մոլի հակումներից։
-Իմ կյանքի ամեն դրվագ առնչվում է ֆուտբոլի հետ։ 7 տարեկան էի, երբ առաջին անգամ լսեցի Պելեի գլուխգործոցների մասին, ու այդ ժամանակվանից ծագեց հակումը ֆուտբոլի նկատմամբ։ էնքան էի տարված ֆուտբոլով ու լավ էի խաղում, որ մեր դասարանի տղաների հետ ինձ էլ տարան մրցումների։
Իր հակումներն ու անդավաճան սերը ֆուտբոլի նկատմամբ ինձ թերևս հետաքրքիր թվացին, ու պնդեցի, որ մանրամասն պատմի։
-Ամենասիրածս թիմը «Արսենալն» է: Երբ դեռ փոքր էի, ֆուտբոլի օրերին նախօրոք պատրաստություն էի տեսնում։ Ամեն ինչ պետք է արած լինեի, խաղից մի ժամ առաջ պառկած լինեի քնելու, որ հետո թաքուն կարողանայի նայել։ Թաքուն էի նայում, որ տնեցիք ձայներից չարթնանան։ Շատ դեպքեր են եղել, որ առանց ձայնի եմ նայել՝ միայն պատկերով, որ տնեցիք չիմանային, որովհետև կարող է գային, տեսնեին ու ջղայնանային։ Զուտ էն պատճառով էին ջղայնանում, որ հաջորդ օրը դասի էի, իսկ ես չէի կարողանում առավոտյան արթնանալ։ Պատահել է, որ հեռուստացույցն են անջատել, ու անկողնումս պառկած ռադիո եմ միացրել ու լսել ֆուտբոլը։ Եղել է, որ քնած եմ ձևացել ու հետո վեր կացել՝ ֆուտբոլ նայելու։
Եղել է նաև, որ բռնվել եմ ու խիստ պատժվել։ Առաջին անգամ էլ մամայիս պատասխան եմ տվել հենց ֆուտբոլ նայելու պատճառով։ Մի խոսքով՝ իմ կյանքի ամեն մի դրվագ կապված է ֆուտբոլի հետ։
Սիրուշի նախասիրությունները չեն փոխվել, հավանաբար չեն էլ փոխվի։ Մնում է հուսալ, որ անդավաճան երկրպագուն մի օր ստադիոնից կհետևի «զինագործների» խաղին, կհասցնի Պելեից վերցնել իր իսկ ստորագրությամբ մարզաշապիկն ու կշարունակի սիրել ֆուտբոլը։