Էս աուրան կթողնեմ էստեղ, իսկ դու կկառչես դրա ճոթերից, կօրորվես։ Հետո մի պահ կփորձես հիշել դիմագծերս, լուռ ու մուգ աչքերս, երկար ու խիտ թարթիչներս, նեղ ու կիսակարմիր շուրթերս․․․ Դրանք բոլորը աղոտ տպավորված կլինեն գլխումդ, ու նորից կձևես ինձ ու կփոշմանես, որ կազմվածքս լավ չես հիշում։ Կնստես բազմոցին, կվառես վերջին ծխախոտդ, ամուր կպահես ատամներիդ արանքում, ու կխեղդվես, որովհետև էլի ծխել չսովորեցիր։ Կհանես մուգ կապույտ վերարկուդ, անփութորեն կշպրտես դռան մոտ դրված պահարանի վրա, ակնթարթի պես վերարկուդ կսահի ու կփլվի գետնին՝ մոռանալով իր անհրաժեշտության մասին։ Նորից կփլվես բազմոցին, ճմլված ծխախոտը վերջապես կհանես բերանիցդ ու կնետես աշխարհից ծանրացած մոխրամանի մեջ։ Տաք թեյին կկարոտես, մտքումդ մի քիչ դարչին կավելացնես՝ նուրբ կծվություն պահանջելով, թզի մուրաբան էլ կհալչի բերանումդ։ Փողկապդ կարձակես, որը միշտ վզիցդ բռնում է ու թափ տալիս քեզ՝ հիշեցնելով ով լինելդ։ Մի թեք հայացք կնետես, որ էլի իմ նվիրածը չկապեցիր, որովհետև մանուշակագույնն ու նարնջագույնը քեզ համար համատեղելի չեն։ Աչքերիցդ այն կողմ ծակող ու անտանելի ցավեր կզգաս, կտրորես, կմտածես իմ ասած մեթոդների մասին, ու աչքերդ 20 անգամ աջ ու ձախ կտանես, 30 անգամ վերև-ներք և միայն մեկ անգամ այդ ամենը կանես հավատով։ Կփնտրես բազմոցին շարված բարձերից մեկը, գլուխդ կդնես ու կհիշես, որ ասել եմ, որ չի կարելի առանց ծածկոց քնել, այն էլ հունվար ամսին։ Միտքդ ինձ կհիշի, ու հենց այդ պահին գլուխդ ծուլորեն կբարձրանա բարձից։ Մարմինդ՝ կմախքացած ու նվաղած, օրորալով հյուրասենյակից կուղղվի ննջարան ու քնելուն ծարավ հայացքով կանիծի չխմած թեյերի համար։ Մարմինդ կնետես մահճակալին ու կմոլորվես նրա ծալքերում… Թեյնիկը կեռա, տաք թեյի կկանչի, իսկ դու իմ նվիրած փողկապը էդպես էլ չես կապի։
