Ողջույն։ «Լife of Pi» ֆիլմը դիտե՞լ ես, եթե չէ՝ մի փոքր նախաբանով պատմեմ։ Այն հնդիկ տղայի մասին է, որի ընտանիքը գազանանոցը տեղափոխելիս նավաբեկության է ենթարկվում, և Պին հայտնվում է փրկարար նավակում մի քանի կենդանիների հետ ու մի քանի օր անց ստիպված է լինում բաց օվկիանոսում մի լաստի վրա փորձել ողջ մնալ՝ վագրի հետ ապրելով։ Ու ոնց Պին է ներկայացնում, վագրի քաղցը բավարարելը ու դրան կեր չդառնալը գերնպատակ ու կյանքի իմաստ էր դարձել։ Հորից ստացած գիտելիքներով նա կարողանում է վագրին վարժեցնել ու առանց վախի (գրեթե առանց վախի) ապրել։ Վերջում միասին փրկվում են Մեքսիկայի ափերից մեկին հասնելով, ու եթե դիտել ես, հաստատ դու էլ ես տխրել, որ վագրը էդպես էլ չշրջվեց՝ որպես Պիին հրաժեշտի նշան։ Պին հետո պատմում էր, որ իր կյանքի ամենատխուր պահն է եղել առանց հրաժեշտի այդ բաժանումը։
Հիմա ֆիլմից սահուն քայլերով, աննշմար որպես քնքուշ մութի թև, անցում կատարենք դեպի համալսարան։
Համալսարանը առանձնապես երբեք չեմ սիրել, ֆիլմերի պես չի եղել, մոտիվացիա առանձնապես չեմ ունեցել, ամեն հնարավոր ու անհնար պատճառներով բացակայել եմ։ Ես ու համալսարանը իրար չսիրելով իրար գոյություն ենք քարշ տվել, համալսարանին դիմանալը իմ առաջադրանքն էր, ինչպես Պիի համար վագրի կեր չդառնալը։ Բայց այն իմ առօրյայի մի մասն էր, մեծ չզգալու միջոց էր ու պատրվակ։ Ու մոտ մեկ ամիս առաջ գնացի դասի, հետո պարզվեց՝ դա վերջին օրն էր իմ համալսարանական կյանքի։ Էդ գիտակցումը չեկավ, որ էլ քննություն չեմ տալու, ու ինձ համար ամենահավես պահը քննության՝ տեսնես բախտդ ինչքանով է բերել թեստի տարբերակի հարցում, եղել էր վերջին անգամ, ու ես նույնիսկ չեմ ֆիքսել այդ հիշողությունը՝ որպես վերջին։ Չեմ ֆիքսել կուրսով դասի չնստելն ու նույնիսկ միասին քննության պատրաստվելը։
Իմ ու համալսարանի հարաբերությունները էդպես էլ կիսատ ու չհասկացված մնացին։ Պիի ու վագրի նման էդպես էլ իրար հաջող չարեցինք։
Համաճարակը իմ ու ընտանիքիս վրա այնպես չի ազդել, ինչպես որոշ ընտանիքիների վրա: Երկու ամիս առաջ երազում էի 2 ամիս Ճամբարակ գալու ու ոչինչ չանելու մասին, հիմա անկեղծ՝ տանը մնալուց չեմ բողոքում, նույնիսկ հաճելի է, էնպես է, որ վիրուսի հետ ես մեծ հաշիվներ չունեմ՝ բացառությամբ իմ ու համալսարանի կիսատ հարաբերությունները։ Շուտով օնլայն կպաշտպանեմ դիպլոմայինս ու կիսատ վերջ։
Դե ինչ… Բարև հասուն կյանք, ես քեզ չէի սպասում։