Մեզ շրջապատում են բազմաթիվ խնդիրներ և յուրանքաչյուրն ունի իր կարևորության աստիճանը:

Ինձ ամենաշատը հուզում է այն հարցը , որ համալսարանները չունեն իրենց մասնաճյուղերը մարզերում: Բոլոր կարևոր կենտրոնները գտնվում են Երևանում: Մարզերը կարծես մղված են ետին պլան: Եվ այս խնդրի առջև մենք հաճախ ենք կանգնում:

Քույրիկիս դասընկերուհիներից մեկը, ով գերազանց սովորում էր դպրոցում, մասնակցում օլիմպիադանների՝  ստանալով բազմաթիվ մեդալներ և պատվոգրեր, չկարողացավ ստանալ համալսարանական կրթություն, որովհետև նրա ընտանիքը չուներ բավական գումար ուսման վարձի և ճանապարհածախսի համար: Լավ ապագա ունենալու համար պետք է լավ և խելացի սերունդ ունենանք:

Սիանա Զալայան

Մեր դպրոցում լաբորատորիաներ կան, բայց չկան փորձեր անելու սարքավորումներ: Օրինակ, քիմիայի կաբինետում բացակայում է քարշիչ պահարանը: Այն անհրաժեշտ է լաբորատոր փորձերի համար: Նրա առկայությունը շատ կարևոր է: Առանց այդ սարքի փորձերը շատ վտագավոր են: Քիմիական փորձերից շատերի ժամանակ առաջանում են թունավոր գոլորշիներ, և աշակերտները կարող են թունավորվել: Դա ինձ շատ է հուզում:

Մարիամ Հովհաննիսյան

Իմ ընտանիքը իմ փոխարեն է մտածում և որոշում կայացնում, անկախ իմ կամքից: Ես մտածում եմ` կլինի՞ ժամանակ, որ ես որոշումները կայացնեմ: Չնայած ծնողներս ասում են՝ դու դեռ փոքր ես, որոշումներ կկայացնես, երբ մեծանաս, բայց միայն դրա համար չեմ ուզում շուտ մեծանալ:  Ոչինչ, թող նրանք իմ փոխարեն որոշումներ կայացնեն:

Լիլիթ Բադալյան

Վերջերս դասից տուն էի վերադառնում և տեսա, թե ինչպես են 10-15 տարեկան տղաներ մեր բակում վիճում: Ինձ հետաքրքրեց, թե որն է խնդիրը: Խնդիրը մի աղջիկ էր: Նա 10 տարեկան էր: Այդ տարիքում մենք դեռ «հալա-մուլա» էինք խաղում, ֆուտբոլ ու «որսորդն ու բադերը»: Իսկ նրանք մեծերի նման միայն ու միայն զբոսնում են, խոսում են, թե ում զգեստն է գեղեցիկ, սերիալի հերոսուհիների նման են իրենց պահում: Ուզում եմ ամեն ինչ անել, որ երեխաները վայելեն իրենց մանկությունը, ունենան հետաքրքրություններ և մանկական զբաղմունքներ:

Մարիամ Զալալյան