Այսօր արթնացա մի տարօրինակ տագնապի զգացումով։ Ժամը ինն էր, բայց Լուսակերտը դեռ ընկղմված էր խավարի մեջ։ Արդեն ձանձրացնում էին ամառային արձակուրդները, պետք էր մի բան անել։ Շուտ հագնվեցի և դուրս եկա տանից։
Ամեն ինչ նույնն էր. նույնն էին մարդկանց դժգոհ հայացքները, որոնք տանել չեմ կարողանում, նույնն էին ապառիկների ու տոկոսների մեջ սուզված վաճառողների դեմքերը, որ խոստանում էին այլևս պարտքով ոչինչ չտալ, և, իհարկե, նույնն էր իմ Լուսակերտը՝ իր բազմաթիվ խնդիրներով։ Այստեղ ինձ համար ոչ մի արտասովոր բան էլ չկար։ Բայց սիրտս տագնապում էր։ Մտածում էի, թե երբ պետք է մեծանամ, հայտնի ու հարուստ դառնամ, որ կարողանամ այս խեղճ ու թշվառ ժողովրդին մի բանով օգնել։
Ինձ թվում էր, որ մի բան իր տեղում չէ, որ մի բան ներքուստ թաքնվել ու բոլորին ուզում է իրար խառնել։ Այս մտածմունքների մեջ ընկած չնկատեցի, թե ինչպես արևը սկսեց շողալ ու ժպիտը փայլեց դեմքիս։ Հասկացա, որ ինչ էլ լինի՝ լույսը միշտ հաղթելու է, կյանքը՝ շարունակվելու։ Բայց Սարոյանի խոսքը ասես իսկը ինձ համար լիներ. «Ինչ-որ տեղ ինչ-որ բան սխալ է»: