Լիլիթի կատուն

Մտերիմ ընկերուհիս մոտ մեկ ամիս անդադար  կատու էր ուզում պահել: Ծնողները թույլ չէին տալիս կատու  պահել, և ընկերուհիս վշտանում էր այդ փաստից:
Մի անգամ, երբ Լիլիթը եկավ մեր տուն շատ ուրախ տրամադրությամբ, ես նրան հարցրի.
-Ինչ որ առիթ կ՞ա, որ այսքան ուրախ ես:
Նա ժպտաց ու սկսեց ինձ պատմել.
-Երեկ մեր տուն մի կատու էր եկել: Նա իր հետ բերել էր ձագերին: Ձագերը շատ լավն էին: Ուզում եմ նրանց մեր տանը պահել:
-Մեր տուն էլ էին երեկ ինչ-որ կատվի ձագեր եկել, իմ կատուների հետ էին խաղում, իսկ հետո գնացին:
-Թագուհի, խնդրում եմ հաջորդ անգամ, որ գան` կբռնես, կբերես մեր տուն: Ես էլ եմ ուզում քո պես կատու պահել:
-Բայց իմ կատուները երկուսն են, ոչ թե հինգը, ինչպես որ նրանք էին:
-Լավ, գոնե մեկը կբռնե՞ս ինձ համար, խնդրում ե՜մ:
Անցավ մի քանի օր, և կատուն կրկին եկավ ու բերեց իր ձագերին: Ես ցանկացա բռնել կատվի ձագերից մեկին, բայց նրա մայրը այնպես ձեռքս ճանկռեց, որ սպանեին, էլ չէի բռնի: Երբ Լիլիթին պատմեցի, խղճաց ինձ, սակայն ավելի շատ կատվի համար տխրեց:
-Էլ երբեք ձեր տուն չի գա, հասկացել է, որ ուզում ես իր ձագերին բռնել:

Ես մոռանալով ձեռքիս ցավը, նրան հուսադրեցի:

-Լի՛լ, ես կբռնեմ փիսոյին, մենակ թե դու մի տխրի:

-Էլի կճանկռի, արի` դու ինձ համար ձեռքերդ մի վնասի, ես առանց կատվի էլ շատ ուրախ եմ:

Ընկերուհուս խոսքերից ուրախացա: Կատվին բռնելու միտքն էլ գլխիցս հանեցի: Անցավ մի ժամանակ: Լիլիթը ժպիտը դեմքին եկավ մեր տուն: Կատուն էր պատճառը: Պատմեց, որ ինքը կատվին բռնելու կարիք չունի այլևս, որովհետև նա իր ձագերին բերել է Լիլիթենց մառան ու հեռացել: Լիլիթն էլ, ես էլ շատ ուրախ  էինք, սակայն դա ինձ դաս եղավ, ես էլ կատուներին իրենց մորից անջատել չէի փորձում:
Հա, մոռացա ասել. Լիլիթը վերջերս էլ սկսել է շնիկ ուզել, այնպես որ, այս անգամ  էլ մեր բակի շներն են ձեռքերս վնասելու…