Ժամը արդեն 10:20 էր, տանից դուրս եկա, որ գնամ նկարահանման: Երբ հասա կանգառ, մի կին հարցրեց, թե այդտեղից կարո՞ղ է արդյոք գնալ Աշտարակ, իսկ ես ժպիտով պատասխանեցի` այո, իհարկե: Երեքից չորս րոպե էր անցել, երբ կինը սկսեց պատմել.
-Վերջին անգամ Օշական եկել եմ 1991 թվականին, երբ երկու թոռնուհիներիս կնքեցի,- պայուսակից հանեց նկարներ և կարոտով, հուզմունքը հազիվ զսպելով` ցույց տվեց ինձ,- նրանք արդեն մասնագիտություն ունեն. մեկը լեզվաբան է, իսկ մյուսը` բժշկուհի: Կարևորը, որ կարողացա նրանց ուսում տալ, միայնակ, «ամենապադոշն» եմ,- անընդհատ կրկում էր կինը:
Հետաքրքրությունս շարժվեց՝ իսկ ինչո՞ւ մենակ, տատիկ: Տատիկը հուզմունքը չկարողացավ զսպել, նստեց քարին, մե՜ղմ շոյեց նկարները:
-Հարսս և տղաս մահացան, իսկ ամուսինս տղայիս կորցնելուց հետո մահացավ. չկարողացավ դիմանալ դառը իրականությանը, չհամակերպվեց մեծ կորստին:
Արցունքները մաքրեց, կանգնեց և նայեց արևին.
-Կարևորը, որ մեծացրել և իրենց նպատակին եմ հասցրել իմ թոռնուհիներին:
Ես ժպտացի, նրա ձեռքը ամուր բռնեցի, և ասացի` դուք հզոր կին եք: