-Տխո՞ւր ես:
-Ըհըն…
-Ինչի՞, ի՞նչ ա եղել:
-Երկրից եմ գնում:
-Տխուր ա:
Արտագա՞ղթ անվանեմ, թե՞ լավ ապրելու ցանկության դրսևորում: Երբ իմանում ես, որ երկիրդ քիչ-քիչ ցրվում է, ինչ-որ մեկը մեկնում է, մտահոգվում ես, բայց երբ հարազատդ, ընկերդ, հոգով մոտ մեկն է գնում, ցավն ուրիշ է լինում:
-Մի օր կտեսնվենք անպայման:
-Չէ, Ան, դժվար:
-Ահ, երկրից գնում ես:
-Ըհըն…
Արդյոք ցավոտ չէ՞ էս տողերը ստանալ հարազատ մարդուց: Ստանալ, հետո վերլուծել, մարսել ամեն մի բառը, հասկանալ, որ վերջ: Դու կորցրիր քո շանսը՝ էդ մարդու աչքերի մեջ նայելով խոսելու: Հա, մեր կապը միշտ էլ կլինի, բայց արդյոք դա՞ է մեր միակ նպատակը: Հը՞, էդ միակ տարբերա՞կն է: Չէ: Ավելի ճիշտ՝ չգիտեմ: Միգուցե գնալը ճիշտ է, բայց մնալը ամենաճիշտն է: Բայց բոլորս էլ գիտակցում ենք, որ իր հաճույքի համար ոչ մեկը չի թողնի հարազատ մարդկանց, տունը, օդը, բակը ու չի գնա օտար երկիր:
Գնում են ամենալավը որոնելու, տեսնելու, զգալու, ապրելու:
Գնացին: Վերջ, հա՞, սառե՞նք միմյանց նկատմամբ, թե՞ կարոտից խեղդվենք: Մի պահ եկեք հաշվենք, թե ամեն մեկս քանի բարեկամ ու ծանոթ ունենք օտար երկրում: Ամեն դեպքում կան, չէ՞: Բոլորիս խնդիրն էլ նույնն է՝ կարոտը: Անսահման, դաժան ու սպանող կարոտը: Բայց կարող ենք էդ կարոտին լավ կողմով էլ նայել: Դեպքեր են եղել, որ կարոտը ստիպել է մարդկանց հետ գալ: Ու էս հարցը միայն ինձնով, քեզնով, կամ մեկ ուրիշով չի լուծվի: Այն կա ու ներսից կրծում է՝ քիչ-քիչ վերացնելով ամեն ինչ: